வட கொரியா - சர்வதேச தோல்வி

வட கொரியா வெற்றிகரமாக ராக்கெட் ஏவி சோதனை செய்திருப்பது, அந்த நாட்டை நேர்வழிக்கு கொண்டுவர எடுக்கப்படும்  சர்வதேச முயற்சிகளுக்கு விடுக்கப்பட்டுள்ள பெரும் சவால். சாதாரணமாக ஒரு நாடு இப்படியான சோதனையை வெற்றிகரமாக செய்வது கவலைக்குரிய விஷயம் அல்ல. வட கொரியா சாதாரண நாடல்ல. ரவுடி தேசம். மக்களுக்கு உரிமைகள் கிடையாது. அரசு அடக்குமுறை. பஞ்சம், பசி, பட்டினியால்  நூற்றுக்கணக்கில் மக்கள் மடிகிறார்கள். வரிகளை போட்டு மக்களை பிழிந்து, பணத்தையெல்லாம் ஆயுத உற்பத்திக்கு செலவிடுகிறது அரசாங்கம். ஐ.நா சபையின் எந்த தீர்மானத்தையும் எச்சரிக்கையையும் அது மதிப்பதில்லை. அதனால் சர்வதேச பொருளாதார தடை விதிக்கப்பட்டது. அண்டை நாடான சீனா ஆதரவில் வடகொரியாவின் பிழைப்பு நடக்கிறது. இந்த பின்னணியில்தான் ராக்கெட் விட்டிருக்கிறது. ஏற்கனவே அதனிடம் கண்டம் விட்டு கண்டம் பாயும் ஏவுகணைகள், அணுகுண்டுகள் இருக்கின்றன. அடிக்கடி மிரட்டுவதால் பக்கத்து நாடுகள் பயப்படுகின்றன. குட்டியை விட்டு ஆழம் பார்க்கும் குரங்கு போல சீனா பின்னாலிருந்து ஆட்டுவிக்கிறதோ என்ற சந்தேகமும் இவற்றுக்கு உண்டு. இதன் விளைவு விரைவில் நடக்க இருக்கும் தென் கொரிய மற்றும் ஜப்பானிய தேர்தலில் எதிரொலிக்கும். அமைதி, நட்புறவு, பொருளாதார முன்னேற்றம் என்று பேசி வந்த அந்த நாடுகளில் பாதுகாப்பு, ஆயுத பலம், ராணுவ தயார் நிலை போன்ற வார்த்தைகள் பிரசாரத்தில் முதல் முறையாக இடம் பிடித்துள்ளன. 

ஏறத்தாழ ஐம்பது ஆண்டுகள் ஆட்சி செய்த சர்வாதிகாரி கிம் சுங் இறந்து, அவர் இடத்துக்கு வந்த மகன் கிம் ஜோங் சர்வதேச எதிர்ப்பை மீறி ராக்கெட் சோதனை நடத்தியதை அவரது பிரஜைகள் கொண்டாடுகின்றனர். சட்ட திட்டங்களுக்குள் அடங்காத ரவுடி தேசம் என்று பெயர் பெற்ற இரானும் பாகிஸ்தானும் கொரியாவுக்கு உதவியுள்ளன. ஐ.நா தீர்மானம், பொருளாதார தடை, அரசு முறையான உறவு துண்டிப்பு, தனிமைப்படுத்துதல் போன்ற வழிகளில் எந்த நாட்டையும் மாற்றுப்பாதைக்கு திருப்ப முடியாது என்பதற்கு இது எடுத்துக்காட்டு. தவறு செய்யும் மனிதனாக இருந்தாலும் சரி, நாடாக இருந்தாலும் சரி ஒதுக்கி வைக்காமல் உறவு கொண்டு பழகித்தான் நல்ல வழிக்கு கொண்டுவர முடியும்.

நன்றி: Dinakaran 

மாயாவதியின் கோபம் நியாயமானதே

நாடாளுமன்றமும் சட்ட மன்றங்களும் எவ்வாறு செயல்பட வேண்டும் என்பதற்கு தெளிவான விதிகள் வகுக்கப்பட்டுள்ளன. சபாநாயகருக்கு தெரியாமல் போனாலும், அவரது இருக்கைக்கு முன்னால் அமர்ந்திருக்கும் சபை செயலாளர் அனைத்து விதிகளையும் கரைத்து குடித்திருப்பார். ஒவ்வொரு சந்தர்ப்பத்திலும் சபாநாயகர் எடுக்க வேண்டிய முடிவு அல்லது நடவடிக்கை இதுதான் என்று சம்பந்தப்பட்ட விதியை நம்பரோடு ஒரு சீட்டில் எழுதி அவர் பார்வைக்கு வைப்பதை டீவி ஒளிபரப்பில் பார்க்கிறோம். அமளி நடந்தால் சபையை ஒத்திவைக்குமாறு செயலாளர் கூறுவதில்லை. அது தலைவரே சூழ்நிலைக்கு தகுந்த மாதிரி எடுக்கும் முடிவு. அதைத்தான் பகுஜன் சமாஜ் கட்சியின் தலைவர் மாயாவதி ஆட்சேபித்துள்ளார். மாநிலங்களவையில் அமளி தொடங்கியதும் அதை அடக்கி விட்டு சபையின் நடவடிக்கைகள் தொடர வழி செய்யாமல் அதன் தலைவர் ஹமீத் அன்சாரி சபையை ஒத்திவைத்து விட்டு வெளியேறி விடுவதாக நேருக்கு நேர் குற்றம் சாட்டியுள்ளார் மாயாவதி. தலைவரை யாரும் , பிரதமர், அமைச்சர்கள் உட்பட , கேள்வி கேட்பதோ குற்றம் சொல்வதோ மரபல்ல. மாயாவதி அந்த மரபை தகர்த்ததும் சபை ஸ்தம்பித்து விட்டது. அன்சாரி அதிர்ச்சியுடன் வெளியேறி விட்டார். பிரதமரும் அமைச்சர்களும் மற்ற கட்சிகளின் தலைவர்களும் அவரை சந்தித்து வருத்தம் தெரிவித்து சமாதானம் செய்துள்ளனர்.மாயாவதி கண்டுகொள்ளவில்லை. பதவி உயர்விலும் தாழ்த்தப்பட்டோருக்கு இட ஒதுக்கீடு  வேண்டும் என்பது அவரது நீண்டகால கோரிக்கை.   அதற்கான மசோதாவை இந்த தொடரிலேயே கொண்டு வருவதாக உறுதி அளித்ததால்தான் அன்னிய முதலீடு பிரச்னையில் அரசுக்கு ஆதரவாக பகுஜன் சமாஜ் வாக்களித்தது என்பது ஊரறிந்த ரகசியம்.  ஆனால், வாக்கெடுப்பில் காப்பாற்றிய இன்னொரு கட்சி சமாஜ்வாடி இந்த ஒதுக்கீட்டை  எதிர்க்கிறது. அவர்கள் அமளி தொடங்கியதும்  சபையை அன்சாரி ஒத்திவைப்பதை இரு நாட்களாக கவனித்த மாயாவுக்கு இதில் ஏதோ சதி இருப்பதாக சந்தேகம் தோன்றியிருக்கிறது. அதுதான் சபையில் அன்சாரிக்கு எதிராக வெளிப்பட்டுள்ளது. எதிர்க்கட்சிகளை கருத்து சொல்ல விடாமல் வெளியேற்றுவது சரியான நடவடிக்கை அல்ல என்றால், அவர்கள் அமளியில் ஈடுபடும் ஒவ்வொரு முறையும் சபையை ஒத்திவைப்பதும்கூட ஜனநாயகத்துக்கு வலுவூட்டும் நடவடிக்கை ஆகாதுதான்.

நன்றி: Dinakaran 

பொம்மை தேசம் - சீனா

டாய் ஸ்டோரி திரைப்படம் பிரபலமானது. தொடர்ச்சியாக மூன்று படங்கள் வெளியாகி அத்தனையும் உலக அளவில் வசூலில் பெரும் சாதனை படைத்தன. பொம்மைகளுக்கு புது மவுசு பெற்றுக் கொடுத்த படங்கள் அவை. பொம்மைகள் விற்பனை எகிறியதால்,  சீனாவுக்கு செல்வம் குவிந்தது. உலக பொம்மைகளில் 75 சதவீதத்துக்கு மேல் அங்குதான் வடிவம்  பெறுகின்றன. மைக்கேல் உல்ப் என்ற ஜெர்மன் ஃபோட்டோகிராபர் 'தி ரியல் டாய் ஸ்டோரி' என்ற தலைப்பில் இப்போது காட்சிக்கு வைத்துள்ள தொகுப்பு படங்கள், சீனாவின் பொம்மை தொழிற்சாலைகளின் நிலைமையை வெளிச்சத்துக்கு கொண்டுவந்து அதிர வைக்கின்றன. அந்த ஆலைகளில் வேலை செய்பவர்கள் 90 சதவீதம் பேர் கிராமங்களில் பிழைக்க வழி இல்லாததால் நகரங்களுக்கு குடி பெயர்ந்தவர்கள். பொருளாதார ரீதியில் சீனா பிரமாண்டமாக வளர்ச்சி அடைந்திருப்பதாக செய்தி படிக்கிறோம். ஆனால் அங்கு இன்னமும் 48 கோடி பேர் தினமும் 2 டாலர் கூட வருமானம் கிடைக்காமல் வறுமையில் வாடுகின்றனர் என்று சமீபத்திய ஆய்வு தெரிவிக்கிறது. முக்கால் வாசிக்கு மேற்பட்ட ஏழைகள் கிராமங்களில் வசிக்கின்றனர். நகரங்களில் உள்ள பொம்மை தொழிற்சாலைகளுக்கு வேலையாட்கள் கிடைப்பது இங்கிருந்துதான். சிறையே மேல் என்று சொல்லும் அளவுக்கு இந்த ஆலைகளில் கெடுபிடிகள். ஷிஃப்ட் தொடங்குவதற்கு 15 நிமிடம் முன்பு ஆஜராக வேண்டும். உணவு இடைவேளை வரை அங்கிங்கு அசையாமல் நின்றபடியே வேலை செய்ய வேண்டும். யாருடனும் பேசக்கூடாது. கெமிக்கல் பெயின்ட் ஸ்பிரே செய்வது உள்ளிட்ட ஆபத்தான வேலைகளுக்கும் சுவாச பாதுகாப்பு முகமூடி, கண்ணாடி, கவசம் கிடையாது. மாதம் 200 மணி நேரம் ஓவர்டைம் செய்ய வேண்டும். விடுப்பு கிடையாது. எடுத்தால் மாத சம்பளம் கிடையாது. 

பெண்கள் 30 வயதானால் கட்டாய ஓய்வு. கிராமங்களில் இருந்து குடி பெயர கட்டுப்பாடுகள் இருப்பதால், இவர்கள் நகரவாசிகள் பட்டியலிலும் இடம் பெறவில்லை. அதனால் அரசு நலத்திட்டங்கள் கிடையாது. உற்பத்தி செய்யும் பொம்மைகளை விடவும் இந்த தொழிலாளர்களின் நிலைமை பரிதாபத்துக்கு உரியது என்று உல்பின் போட்டோக்கள் காட்டுகின்றன.மனித உரிமைகளை புதைத்த மண்ணில் வளர்க்கப்படும்  மரங்களில் மலர்கள் பூக்குமா? பூத்தாலும் அவை மணக்குமா?

நன்றி: Dinakaran 

மார்கண்டேய கட்ஜு - அசாதாரணமான சிந்தனை.

மார்கண்டேய கட்ஜு 20 ஆண்டுகள் நீதிபதியாக பணியாற்றினார் என்பது ஆச்சரியம். அசாதாரணமான சிந்தனை. மரபுக்கு மாறான பேச்சு. அதிர வைக்கும் யோசனைகள். இதெல்லாம் நடுநிலை பிறழாத நீதிமானுக்கு பொருந்தாத இயல்புகள். அனைத்தையும் அடக்கி வைத்திருக்கிறார். ஓய்வு பெற்ற பின்னர் தடைகள் இல்லாததால் கதவு திறந்து கொட்டுகின்றன அதிரடியான கருத்துக்கள். இந்திய பிரஸ் கவுன்சில் தலைவர் பொறுப்பு வேகத்தடையாக தெரியவில்லை. பல் இல்லாத அந்த பதவிக்கு அசுர சக்தி கிடைக்கவும் அவர் பாடுபடுகிறார். 'காஷ்மீர் பிரச்னை தீர வேண்டும் என்றால் இந்தியாவுடன் பாகிஸ்தான் மீண்டும் இணைய வேண்டும்' என்கிறார் கட்ஜு. எல்லைக்கு அப்பால் உள்ளவர்கள் பலருக்கு இதை கேட்டு ரத்தம் கொந்தளிக்கலாம். சாத்தியமா அல்லவா என்பதல்ல பிரச்னை. கட்ஜுவின் பார்வையில் அதுதான் நிரந்தர தீர்வு. அதை சொல்ல அவருக்கு உரிமை கிடையாதா, என்ன? அது மாதிரிதான் 90 சதவீத இந்தியர்கள் முட்டாள்கள் என்று கட்ஜு சொன்னதும். ஒரு இந்திய தந்தையின் ஸ்தானத்தில் அமர்ந்து பிரஜைகளை குழந்தைகளாக பாவித்து விமர்சிக்கிறார். 'இப்படி இருந்தால் நீ விளங்க மாட்டாய்' என்று அப்பா திட்டுவது பிள்ளை உருப்பட வேண்டுமே என்ற அக்கறையின்  வெளிப்பாடு. நார்வே தேசத்து அறிவாளிகள் வேண்டுமானால் இதற்காக கட்ஜுவை காரா கிரகத்தில் அடைக்க துடிக்கலாம். ஆனால் நமது முட்டாள் தேசத்தின் பாரம்பரியம் வேறு ரகம். இப்படித்தான் சிந்திக்க வேண்டும்; இப்படித்தான் பேச வேண்டும் என்று மனிதமூளையை நேர்படுத்தும் மேற்கத்திய அணுகுமுறை 400 ஆண்டுகள் முன்புவரை நமக்கு அந்நியமாயிருந்தது. அனைத்து வகையான சிந்தனைகளுக்கும் பேச்சுகளுக்கும் இடமளித்த விசாலமான நாகரிகம் நம்முடையது. இடைப்பட்ட காலத்தில் தொலைத்து விட்டதன் விளைவை இன்று அனுபவிக்கிறோம். 'கொதிக்கும் நீரில் தவளையை போட்டால், உடனே துள்ளி வெளியே விழும். தோல் போனாலும் உயிர் பிழைத்திருக்கும். அதே தவளையை குளிர்நீரில் போட்டு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சூடு ஏற்றினால் அதற்கேற்ப தவளை தன்னை அனுசரித்துக் கொள்ளும். ஆனால் கடைசியில் உயிர் இருக்காது' என்று டேனியல் குய்ன் என்ற நாவலாசிரியர் குறிப்பிடுவார். குளிர் நீர் சுகமே மேலென்று நமது சமூகம் நினைத்தால் கட்ஜுக்களுக்கு கடிவாளம் போடலாம்.

நன்றி: Dinakaran 

படிக்கட்டு மரணங்கள்

பயமுறுத்தும் நிலைக்கு பஸ் பயணம் வந்து பல காலம் ஆகிவிட்டது. நகரங்களில் பஸ் படிக்கட்டில் பயணம் செய்வது இன்னும் ஆபத்து. எல்லோருக்கும் தெரியும். மாணவர்கள் உட்பட. ஆனாலும் கவலைப் படுவதில்லை. வயது அப்படி என்று பொதுவான காரணம் சொல்ல முடியாது.ஜாக்கிரதையாக பஸ்ஸின் உள்ளே நின்று பயணிக்கும் மாணவர்களுக்கும் அதே வயதுதான். பஸ்களின் எண்ணிக்கையை குறைத்துவிட்டதால் படிக்கட்டில் தொங்கித்தான் போக வேண்டியிருக்கிறது என்பதும் திருப்தியான பதிலல்ல. உயிரைவிட வகுப்பு பெரிதல்ல என்பதை அவர்களே ஒப்புக் கொள்வார்கள். வளர்ப்பு காரணம் என்று சொன்னால் பெற்றோர் மீது மொத்த பழியையும் சுமத்துவதாக தோன்றும். ஆக, படிக்கட்டு சாவுகளுக்கு காரணம் போலீஸ்  மெத்தனம் என்றால் மற்றவர்கள் மாற்றுக் கருத்து சொல்ல மாட்டார்கள். சென்னை பெருங்குடியில் நடந்த சம்பவத்தில் நான்கு மாணவர்கள் அநியாயமாக பலியாகி இருக்கிறார்கள். ஒரு திருப்பத்தில் முன்னால் சென்ற லாரி திடீரென பின்னோக்கி வந்ததாகவும், அதன் மீது மோதாமல் இருக்க பஸ் டிரைவர் வலதுபுறம் ஒடித்தபோது பின்னால் உள்ள படிக்கட்டில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த மாணவர்கள் லாரியின் மீது மோதி அடிபட்டு கீழே விழுந்து துடித்து இறந்ததாக ஆரம்ப தகவல்கள் தெரிவிக்கின்றன. பலமுறை எச்சரித்தும் கேட்காமல்  படிக்கட்டில் தொங்குபவர்களை பயமுறுத்தி உள்ளே கொண்டுவர பஸ் டிரைவர்கள் ஒரு உத்தியை கையாள்வதுண்டு. வேறொரு வண்டியின் மீதோ தூண் மீதோ மோதுவதுபோல் வேகமாக ஓட்டிச் சென்று, கடைசி நொடியில் சட்டென்று விலகி விடுவது. இது எல்லா நேரங்களிலும் திட்டமிட்டபடி நடப்பதில்லை. பெருங்குடி அசம்பாவிதம் அப்படி நடந்ததா என்பது டிரைவருக்கு மட்டுமே தெரியும். படிக்கட்டு பயணத்தை அடியோடு தடுக்க பெரும் செலவில் தானியங்கி கதவு பொருத்திய பஸ்கள் வாங்கப்பட்டன. இன்று அவை மூட வழியின்றி கயிறால் கட்டி வைக்கப்பட்டுள்ளன. படியில் நிற்காதே என டிரைவர், கண்டக்டர் கண்டித்தால் மாணவர்கள் தாக்குகிறார்கள். போலீஸ் நிலையத்துக்கு சென்றாலும் பலனில்லை. மாணவர்கள் மீது நடவடிக்கை எடுத்து பிரச்னையை பெரிதாக்க வேண்டாம் என்று மேலிருந்து  உத்தரவு வரும்போது அவர்கள் என்ன செய்ய முடியும். இந்த சோகத்துக்கு முடிவுகட்ட வேண்டும் என்ற உறுதி யாரிடமும் இல்லை.

நன்றி: Dinakaran 

எடியூரப்பா தனிக் கட்சி - உதிரும் பூக்கள்

கர்நாடகாவில் சக்தி வாய்ந்த லிங்காயத் தலைவரும் முன்னாள் முதல்வருமான எடியூரப்பா தனிக் கட்சி தொடங்கியிருக்கிறார். தேசிய தலைவர்களுடன் ஏற்பட்ட மோதலில் மேலும் ஒரு பிராந்திய கட்சி உருவாகியிருக்கிறது. 50க்கும் மேற்பட்ட எம்எல்ஏக்கள் ஆதரவு கொடுத்துள்ளனர். இதனால் பாஜ அரசுக்கு ஆபத்து ஏற்பட்டுள்ளது. புதுக் கட்சிகள் உருவாவதற்கு பல காரணங்கள். ஒரே கட்சியே இரண்டாய் உடைவது, தேசிய கட்சியை உடைத்து தனியாக கொடி பிடிப்பது என பல ரகங்கள். சாதி பலமும், தொண்டர்கள் ஆதரவும் இருந்தால் கட்சி தொடங்கவும் அடுத்து ஆட்சியை பிடிக்கவும் தைரியம் வந்துவிடும். அதுவும் ஆட்சி அதிகாரத்தில் இருந்துவிட்டு, அது இல்லாமல் போகும்போது அதை தாங்கிக் கொள்ளவே முடியாது. முதல்வராக இருந்தவர் எடியூரப்பா. கர்நாடகாவில் பாஜ ஆட்சிக்கு வருவதில் முக்கிய பங்கு வகித்தவர். தன்னால்தான் பாஜ ஆட்சியை பிடித்தது என உறுதியாக நம்புபவர். ஆனால் எந்த தேசிய கட்சியும் பிராந்திய தலைவரால்தான் கட்சிக்கு பலம் என்பதை ஏற்பதில்லை. பாஜவும் அப்படித்தான். அதனால்தான் ஊழல் புகார் எழுந¢த போது, பதவி விலகியவருக்கு அவரின் பலம் தெரிந்தும் மீண்டும் பதவி கொடுக்கவில்லை. தேசிய தலைவர்களுக்கு பிராந்திய அரசியல் நிலைமை புரிவதில்லை. புரிந்து கொள்ள முயற்சிப்பதும் இல்லை. இது ஒரு பிரச்னை என்றால், கட்சியே தாங்கள்தான் என பிராந்திய தலைவர்கள் நினைப்பது இன்னொரு பிரச்னை.

தேசிய அளவில் காங்கிரஸ், பாஜ, கம்யூனிஸ்ட் என சில கட்சிகள்தான் உள்ளன. காங்கிரஸ் கட்சி கடந்த பல ஆண்டுகளில் பல மாநிலங்களில் ஆளும் கட்சியாய் இருந்து, பிராந்திய தலைவர்கள் வெளியேறியதால் எதிர்க் கட்சியான கதை உண்டு. அதேபோல், காங்கிரசால் முடியாததை காங்கிரசில் இருந்து வெளியேறி சாதித்த தலைவர்களும் உண்டு. மேற்கு வங்கத்தில் மம்தா பானர்ஜி ஒரு உதாரணம். இங்கும் மூப்பனார் தமிழ்மாநில காங்கிரசை ஆரம்பித்து, கட்சி நடத்தி மீண்டும் காங்கிரசோடு இணைந்தது தனிக் கதை. மகாராஷ்ட்ராவில் காங்கிரஸ் உடைந்து, தேசியவாத காங்கிரஸ் உருவானது. ஆந்திராவில் ஜெகன் மோகன் ரெட்டி ஒய்எஸ்ஆர் காங்கிரசை உருவாக்கினார். இத்தனைக்கு பிறகும் காங்கிரஸ் இருக்கிறது. இப்போது பாரதிய ஜனதா உடைய ஆரம்பித்திருக்கிறது.

நன்றி: Dinakaran 

மாலத்தீவு அரசு இந்திய நிறுவனத்துக்கு கொடுத்த அடி

மாலே விமான நிலையத்தை நிர்வகிக்கும் பொறுப்பில் இருந்து இந்திய கம்பெனியை வெளியேற்றி இருக்கிறது மாலத்தீவு அரசு. நிலையத்தை சர்வதேச தரத்துக்கு விரிவுபடுத்த ஜிஎம்ஆர் நிறுவனம் முன்வந்தது. அரசுக்கு 423 கோடி கட்டணம் செலுத்திவிட்டு, 25 ஆண்டுகளுக்கு இயக்கலாம். வருமானத்தில் முதல் நான்காண்டு 1 சதவீதமும், பின்னர் 10 சதவீதமும் அரசுக்கு கொடுக்க வேண்டும். 2010ல் ஒப்பந்தம் கையெழுத்தானது. ஜிஎம்ஆர் கோடிகளை கொட்டி விமான நிலையத்தை நவீனமாக்கியது. திடீரென ஏற்பட்ட ஆட்சி மாற்றம் புது சூழலை உருவாக்கியது. அதன் தொடர்ச்சியாக ஜிஎம்ஆருடன் போட்ட ஒப்பந்தத்தை ரத்து செய்து விமான நிலையத்தை அரசு ஏற்றுள்ளது. சர்வதேச விதிகளுக்கு உட்பட்டு போட்ட ஒப்பந்தத்தை ஆட்சி மாற்றம் அசைக்க முடியாது என சட்டம் தெரிந்தவர்கள் சொல்வது நடைமுறைக்கு பொருந்தாத வாதம் என்பது மீண்டும் நிரூபணமாகி இருக்கிறது.இந்திய கம்பெனிக்கு இது புதிதாக இருக்கலாம். இந்தியாவுக்கு அல்ல. கோக், என்ரான் நிறுவனங்கள் விரட்டப்பட்டுள்ளன. 'எந்த பெரிய வர்த்தக ஒப்பந்தமும் நாட்டின் இறையாண்மையை விட புனிதமானதல்ல' என்று சிங்கப்பூர் நீதிமன்றம் சொன்னதை பல நாடுகள் பல சந்தர்ப்பங்களில் செயலில் காட்டியுள்ளன. 'நாட்டு நலனுக்கு எதிரானது' என்ற வாசகத்தை போட்டால் போதும். ஜிஎம்ஆர் பொன்முட்டையிடும் வாத்தை அறுக்க முயன்றதாகவும் சிலர் சொல்கின்றனர். 

விமானங்களுக்கு பெட்ரோல் விற்கும் உரிமை ஜிஎம்ஆரிடம் இருந்ததால் அதிலேயே கணிசமான  75 சதவீதம் & வருமானம் வந்தது. அதுபோக, விமான நிலைய வளர்ச்சிக் கட்டணம் என்ற பெயரில் பயணிக்கு 25 டாலர் கட்டணம் வசூலித்தது. இன்சூரன்ஸ் சர்சார்ஜ் என்று 2 டாலர். இதற்கு மாலத்தீவு மக்களிடம் கடும் எதிர்ப்பு. போராட்டம் வலுத்ததால் வசூல் நிறுத்தப்பட்டது. பதிலாக அரசே அந்த தொகையை ஜிஎம்ஆருக்கு கொடுத்தது. இதனால் கொந்தளிப்பு அதிகமானது. நியாய தர்மங்கள் ஒருபுறம் இருந்தாலும் வெறும் மூன்றேகால் லட்சம் மக்கள் வசிக்கும் சின்னஞ்சிறு நாடு ஒரு இந்திய பன்னாட்டு நிறுவனத்தை ஒரே உதையில் தூக்கியடித்த துணிச்சலுக்கு நிச்சயம் வேறொரு பின்னணி இருக்க வேண்டும். அது இந்தியாவை சுற்றிலும் வலை பின்னும் சீனா தவிர வேறு யாராக இருக்க முடியும்?

நன்றி: Dinakaran 

நாடகம் நன்றாகவே நடந்தது

தீர்மானம் நிறைவேறாது என்பது அதை கொண்டு வந்த எதிர்க்கட்சிகளுக்கு நன்றாக தெரியும். ஆனாலும் அதிசயம் நடக்காதா என்ற நப்பாசையில் அடியெடுத்து முன்வைத்தன. அரசுக்கு தோல்வி ஏற்படாது என்பது ஆளும் கட்சிக்கு நன்றாக தெரியும். அதனால்தான் வாக்கெடுப்புடன் விவாதம் நடத்த சம்மதித்தது. சில்லரை வர்த்தகத்தில் 51 சதவீதம் அன்னிய முதலீட்டை அனுமதிப்பது என்பது அரசு எடுத்த நிர்வாக முடிவு. இதற்கு நாடாளுமன்றத்தின் ஒப்புதலை பெற வேண்டும் என்று அரசியல் சாசனம் கூறவில்லை.அதற்காக சாய்ந்து படுத்திருந்தால் சரிப்படுமா?  எதிரணி திட்டமிட்டு ஒரு நாடகத்தை அரங்கேற்ற வரும்போது நாமும் பங்கேற்று பாத்திரத்துக்குரிய வசனங்களை பேசி பாவம் காட்டுவோம் என்று அதிகார தரப்பும் தீர்மானித்தது. முடிவு முதலிலேயே தெரிந்துவிட்டால் நாடகம் சுவைக்காதே. அதனால் உத்தர பிரதேசத்தில் எலியும் பூனையுமாக அரசியல் நடத்தும் சமாஜ்வாடி, பகுஜன் சமாஜ் கட்சிகள் துணை பாத்திரங்களாக சேர்க்கப்பட்டனர்.'அன்னிய முதலீட்டை எதிர்க்கிறோம்; அரசுக்கு எதிரான தீர்மானத்தை ஆதரிப்பதா எதிர்ப்பதா என்று அப்புறம் முடிவு செய்வோம்' என முலாயம் சிங்கும் மாயாவதியும் அறிவித்ததும் சஸ்பென்ஸ் பற்றிக் கொண்டது. அபிநயத்தில் ஒருவருக்கொருவர் சளைத்தவரல்ல என்பதை இருவரும் நிரூபித்தனர். மக்களவையில் வாக்கெடுப்பு நடந்தபோது வெளிநடப்பு செய்த முலாயம், 'அரசின் பதில் திருப்தியாக இல்லை; அதனால் வெளிநடந்தோம். அந்த சாக்கில் அரசு ஜெயித்தது பற்றி எனக்கு தெரியாது' என்று சொல்லி சிறந்த வசனத்துக்கான விருதை தட்டிச் சென்றார். மாநிலங்களவையில் மாயாவதியோ, 'அன்னிய முதலீடு நல்லதில்லை என்றாலும் இந்த அரசுக்கு எதிரான ஓட்டு மதவாத சக்திகளை பலப்படுத்தும் என்பதால் அரசுக்கு ஆதரவாக வாக்களிப்போம்' என்று அறிவித்து கைதட்டலை அள்ளினார். 

வாக்கெடுப்பு தேவையில்லை என்று ஆரம்பம் முதலே கூறிவந்த இடதுசாரிகள் அதில் கிடைத்த தோல்விக்கு தார்மிக வெற்றி என முத்திரை குத்தி திருப்தி அடைய நேர்ந்தது. தீர்மானத்தை முன்மொழிந்தும் விவாதத்தை முடித்து வைத்தும் பேசிய அதிமுக அணித்தலைவர், 'அடுத்த நாடாளுமன்ற தேர்தலுக்கு பிறகு அன்னிய முதலீடுகள் ரத்து செய்யப்படும்' என்று முத்தாய்ப்பாக அளித்த வாக்குறுதி இந்த ஆண்டின் சிறந்த பஞ்ச். வால்மார்ட், கேரிஃபோர், டெஸ்கோ உஷார்.

நன்றி: Dinakaran 

பத்திரிகைகளின் சுதந்திரமும் உரிமைகளும்

இங்கிலாந்து பத்திரிகைகளின் அளவற்ற சுதந்திரத்தை கட்டுப்படுத்த பிரிட்டிஷ் பிரதமர் டேவிட் கேமரான் எடுத்த நாசூக்கான முயற்சிக்கு கைமேல் பலன் கிடைத்திருக்கிறது.  அங்கு 300 ஆண்டுகளுக்கு மேல் பத்திரிகைகள்  சுதந்திரமாக செய்தி வெளியிட்டு வருகின்றன. எனினும், பணக்காரர்கள் செல்வாக்கு மிகுந்தவர்கள் பாதகமான செய்திகள் வெளிவராமல் தடுக்க அந்தரங்க உரிமைக்கு பங்கம் என்ற புகாருடன் நீதிமன்றத்தை நாடி பாதுகாப்பு பெறுவது  சென்ற நூற்றாண்டில் அதிகரித்தது. பல நாளிதழ்கள் வம்பு வழக்கை தவிர்ப்பதற்காக பெரிய மனிதர்கள், நிறுவனங்களின் செய்திகளை பெயர் குறிப்பிடாமல் வெளியிட்டன. இதனால் வாசகர்கள் குழம்பினர். பரபரப்பு, கிளுகிளுப்புக்கு பெயர் பெற்ற டேப்லாய்ட் எனப்படும் பகல்நேர நாளிதழ்கள் இந்த குட்டையில் மீன் பிடிக்க இறங்கின. அரசு, அரச குடும்பம், கோடீஸ்வரர்கள், நட்சத்திரங்கள் எவராக இருந்தாலும் தனி உரிமைகள் கிடையாது என்று கூறி அனைவரின் அந்தரங்கத்தையும் வெளிச்சத்துக்கு கொண்டுவர ஆரம்பித்தன.வழக்குகளுக்கு அஞ்சவில்லை. டெலிபோனை ஒட்டு கேட்பது, இ,மெயிலை ஹேக் செய்வது, பணியாளர்களுக்கு லஞ்சம் கொடுப்பது போன்ற சட்டவிரோத வழிகளில் தகவல் சேகரித்து செய்தியாக்கி வெளியிட்டன. ஊடக சக்கரவர்த்தியாக சித்தரிக்கப்படும் ரூபர்ட் முர்டோக்குக்கு சொந்தமான தி சன், நியூஸ் ஆஃப் தி வேர்ல்ட் பத்திரிகைகள் இது தொடர்பான விசாரணையில் சிக்கின. நியூஸ் இதழை மூட நேர்ந்தது. இந்த சூழ்நிலையில் அரசு நியமித்த நீதிபதி லெவசன் பொது விசாரணை நடத்தி அரசிடம் 2,000 பக்க அறிக்கை கொடுத்துள்ளார். தவறு செய்யும் பத்திரிகைகளுக்கு அபராதம் விதிக்கும் அதிகாரத்துடன் கூடிய புதிய அமைப்பை ஏற்படுத்துவது உட்பட 47 பரிந்துரைகளை லெவசன் தெரிவித்துள்ளார்.  அதற்கு சம்மதிக்காவிட்டால் சட்டம் இயற்றப்போவதாக பிரதமர் எச்சரித்துள்ளார். அதையடுத்து 40 பரிந்துரைகளை எடிட்டர்கள் ஏற்றுக் கொண்டுள்ளனர். 

பிரஸ் கம்ப்ளெயின்ட்ஸ் கமிஷன் என்ற இப்போதுள்ள அமைப்பை கலைக்கவும் சம்மதித்துள்ளனர். பத்திரிகைகள், டெலிவிஷனுக்கு சுய கட்டுப்பாடு மட்டும் போதாது என்ற கோஷம் இந்தியாவில் வலுத்து வரும் நேரத்தில் பிரிட்டனில் நடைபெறும் மாற்றம் இங்கு எத்தகைய தாக்கத்தை ஏற்படுத்தும் என்பதை கவனிக்க வேண்டும்.

நன்றி: Dinakaran 

ஒலிம்பிக்கில் இழப்பு யாருக்கு?

ஒலிம்பிக்கில் இப்போதுதான் இந்திய வீரர், வீராங்கனைகள் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட பதக்கங்களை பெற தொடங்கியிருக்கிறார்கள். அதற்கும் முடிவு கட்டிவிடுவார்கள் போலிருக்கிறது. தேர்தலை முறைப்படி நடத்தவில்லை என்று கூறி இந்திய ஒலிம்பிக் சங்கத்தை சஸ்பெண்ட் செய்துள்ளது சர்வதேச ஒலிம்பிக் கவுன்சில். எல்லா நாடுகளுக்கும் ஒரே விதிமுறைதான் என்பது அவர்களின் வாதம். இங்கோ இடியாப்ப சிக்கல். காமன்வெல்த் போட்டி ஊழல் சர்ச்சையில் சிக்கி, பல ஆண்டுகளாய் பொறுப்பில் இருந்தவர்கள் கைது, சிறை என சட்ட நடவடிக்கையை எதிர்கொண்டதால் சங்கம் நிலைகுலைந்தது. களை எடுக்க வேண்டியதன் அவசியத்தை உணர்ந்த மத்திய விளையாட்டு அமைச்சகம் வயது வரம்பு உட்பட சில புதிய வழிகாட்டு நெறிமுறைகளை வகுத்தது. புதிய நிர்வாகிகளுக்கான தேர்தலை அரசியல் குறுக்கீடு இன்றி நடத்த வேண்டும் என்று பல மாதங்களாகவே எச்சரித்து வந்தது உலக அமைப்பு. அரசின் விதிமுறைகளை கட்டாயம் கடைப்பிடிக்க வேண்டும் என்ற நீதிமன்ற உத்தரவு சிக்கலை இன்னும் அதிகமாக்கியது. போதுமடா சாமி என்று தலைமை தேர்தல் ஆணையரே ஒதுங்கிக் கொள்ள, தேர்தல் தள்ளிவைக்கப்பட்டது.தேர்தலுக்கு சில நாட்களுக்கு முன்பாகவே, ஊழல் சர்ச்சையில் சிக்கி சிறை சென்ற லலித் பனோட் பொதுச் செயலாளராக போட்டியின்றி தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டதாக அறிவித்தது ஐஓசியை வெகுவாக கடுப்பேற்றி இருக்க வேண்டும். நிர்வாக குழு கூட்டத்தில் இந்திய ஒலிம்பிக் சங்கத்தை சஸ்பெண்ட் செய்வது என்று முடிவு செய்துவிட்டார்கள். இதனால் ஐஓசி நிதியுதவி கிடைக்காது. அதன் கூட்டங்களில் நமது நிர்வாகிகளை அனுமதிக்க மாட்டார்கள். இதெல்லாம் கூட பரவாயில்லை, இந்திய அணி என்ற அந்தஸ்தே பறிபோய்விடும்.'சஸ்பெண்ட் நடவடிக்கை துரதிர்ஷ்டவசமானது. இந்த நிலைக்கு சங்க நிர்வாகிகள்தான் காரணம்' என்று விளையாட்டு அமைச்சரும், 'பிரச்னை பற்றி மத்திய அரசுக்கு ஏற்கனவே தெரிவித்து விட்டோம். பிரதமர் அலுவலகத்தில் இருந்து எந்த பதிலும் இல்லை' என்று ஐஓஏ தலைவர் விஜய் மல்கோத்ராவும் (பொறுப்பு) சாக்கு சொல்கிறார்கள். சஸ்பெண்ட் முடிவை எதிர்த்து விளையாட்டு தீர்ப்பாயத்திடம் முறையிட வழி இருக்கிறது. ஆனால், வல்லரசாகும் கனவில் இருக்கும் இந்தியாவுக்கு அது பெருமை சேர்க்குமா?

நன்றி: Dinakaran 

ஒரு ரூபாயை ஏழையின் கையில் சேர்க்க அரசு 9 ரூபாய் செலவிடுகிறது

அரசு மானியங்களை மக்களுக்கு பணமாக  வழங்கும் டைரக்ட் கேஷ் டிரான்ஸ்ஃபர் திட்டத்தை நிறுத்தி வைத்து தேர்தல் ஆணையம் பிறப்பித்துள்ள உத்தரவை மத்திய அரசுக்கு சாதகமான அதிர்ஷ்ட காற்று என்று கருத இடமிருக்கிறது. நல திட்டங்களின் மகுடமாக குறிப்பிடப்படும் இந்த திட்டத்தை முழுமையாக சோதித்து பார்த்து, ஓட்டைகளை கண்டுபிடித்து அடைத்த பிறகே செயல்படுத்த வேண்டும் என்று சமூக ஆர்வலர்கள் விடுத்த வேண்டுகோளுக்கு செவிசாய்க்க மத்திய அரசுக்கு கிடைத்திருக்கும் நல்ல சந்தர்ப்பம் இது. இத்திட்டம் அமலுக்கு வரும்போது ஒவ்வொரு குடும்பத்துக்கும் ஆண்டுக்கு ரூ.36,000 அன்பளிப்பு போல கிடைக்கும் என்கிறார்கள். குறைந்தபட்சம் ஐயாயிரம் என அதிகாரிகள் கூறுகின்றனர். 25 கோடி பேர் வறுமைக் கோட்டுக்கு கீழே வாழ்கின்றனர். இவர்களுக்காகவும் சற்று மேலே உள்ளவர்களுக்காகவும் மொத்த உற்பத்தியில் 14 சதவீதம் மானியமாக செலவிடப்படுகிறது. கெரசினை எடுத்துக் கொள்வோம். அதன் சந்தை விலை லிட்டருக்கு ரூ.50. ரேஷன் கடைகள் மூலம் ரூ.14க்கு விற்கப்படுகிறது. இரண்டுக்கும் உள்ள வித்தியாசத்தை மானியமாக ஆயில் கம்பெனிகளுக்கு அரசு வழங்குகிறது. அதில் நிறைய ஊழல். ரேஷன் கடை ஊழியர்கள் தொடங்கி உயர் அதிகாரிகள் வரை ஒரு புறமும், தேவைக்கு மேல் வாங்கி வேறு நபர்களுக்கு விற்கும் பயனாளிகள் ஒரு புறமுமாக முறைகேடு பரவலாக இருக்கிறது. எனவே, மக்களை சந்தை விலைக்கே வாங்கச் சொல்லிவிட்டு, மானியத்தை அவர்களின் வங்கி கணக்கில் செலுத்த அரசு தீர்மானித்துள்ளது. 'கிராமங்களில் வங்கி கிளைகள் கிடையாது; கிளை இருந்தாலும் மக்களுக்கு எழுத படிக்க தெரியாது; தெரிந்தாலும் வங்கியில் எடுக்கும் பணம் ஆண்களால் மது அருந்துதல் போன்ற செலவுகளில் கரைந்துவிடும்; மொத்தத்தில் இப்போது கிடைக்கும் மலிவு விலை கெரசினும் கிடைக்காமல் ஏழைகள் இருட்டில் கிடப்பார்கள்' என்று சிலர் கடுமையாக எதிர்க்கின்றனர். 

மாற்றத்தை விரும்பாதவர்கள் எப்போதும் இருக்கத்தான் செய்வார்கள். மானியங்களில் ஊழல் இருக்கட்டும். ஒரு ரூபாயை ஏழையின் கையில் சேர்க்க அரசு 9 ரூபாய் செலவிடுகிறது. அதில் பெரும்பகுதி அனாவசியமான நிர்வாக செலவுக்கு போகிறது. இதற்கெல்லாம் முடிவு கட்டியாக வேண்டும். இல்லையேல் பொருளாதார சீர்திருத்தம் என்பதற்கே அர்த்தம் கிடையாது.

நன்றி: Dinakaran 

உலக அழிவு - பூமி இன்னும் சுழல்கிறது.

21ம் தேதி வெள்ளிக்கிழமை , 21.12.2012 , அன்று உலகம் அழியப்போகிறது என்ற பீதி ரஷ்யா முழுவதும் டெங்கு வேகத்தில் பரவுவதால் பொதுமக்கள் பீதி அடைந்திருக்கிறார்கள். உலக அழிவு பற்றி பல நாடுகளில் செய்தி பரவியிருக்கிறது. ரஷ்யா அளவுக்கு மக்கள் நடுங்கவில்லை. தென் அமெரிக்காவின் மாயன் இன மக்களின் காலண்டரை முன்னிட்டு சொல்லப்படும் எத்தனையோ ஆரூடங்களில் ஒன்று பூமியின் அழிவு பற்றியது.சிலைகள், கோயில்கள் என்று இந்தியாவை நினைவுபடுத்தும் பல கலாசார சின்னங்கள் கொண்ட மாயன் நாகரிகம் அழிந்துவிட்டது. தாக்கம் குறையவில்லை. அவர்கள் உருவாக்கிய ஒரு காலண்டர் 5125 ஆண்டுகளுக்கு உரியது. அது 21ம் தேதி முடிவுக்கு வருகிறது. காலண்டரே முடியும்போது மறுநாள் எப்படி விடியும் என்று கேட்கிறார்கள். பேட்டி, கட்டுரை, வரைபடம் என்று ஊடகங்கள் ஊதி ஊதி பெரிதாக்குவதால் மக்களுக்கு கிலி பிடித்துள்ளது. ரஷ்ய சிறைகளில் மயான அமைதி நிலவுகிறது. விரோதிகள் ஒருவரை ஒருவர் கட்டித்தழுவி மன்னிப்பு கேட்டு கண்ணீர் வடிக்கிறார்களாம். கடைகளில் பொருட்கள் வாங்க கூட்டம் இல்லை. நிறைய வாங்கி வைத்திருப்பவர்கள் அண்டை வீட்டுக்காரர்களையும் வீடற்றோர் முகாம்களையும் அழைத்து இலவசமாக அள்ளிக் கொடுக்கிறார்கள். உலகம் அழியாது என்று அரசு உரத்த குரலில் விடுக்கும் அறிவிப்பு எவர் காதிலும் விழவில்லை. மாயன் நாகரிகத்தின் தொட்டிலாக கருதப்படும் பெரு, பிரேசில் நாடுகளுக்கு அமெரிக்கர்களை கொண்டுபோய் குவிக்கின்றன சுற்றுலா விமானங்கள். குழந்தைகளும் இளைஞர்களும் இதனால் பிரமை பிடித்து தற்கொலை பற்றி சிந்திக்க தொடங்கியிருப்பதால் மேற்கத்திய அரசுகள் கவலை அடைந்துள்ளன. நாசா விஞ்ஞானிகள் தலையிட்டு உலகம் அழியாது என்று உறுதி அளித்து வருகின்றனர். ராட்சத எரிகல் பூமியை தாக்கி அழிக்கும் என்கிறது ஒரு கோஷ்டி. கடைசியாக ஆறரை கோடி வருடங்களுக்கு முன் அப்படி நடந்தது. டைனோசர்கள் அப்போது அழிந்தன. இப்போதைக்கு சான்ஸ் இல்லை என்கிறது நாசா. பூமிக்கு இந்த சோதனை புதிதல்ல. கடந்த  400,00,00,000 ஆண்டுகளில் அதன் முடிவை பலரும் பல விதமாக கணித்துள்ளனர். கணித்தவர்கள் போய்விட்டார்கள்; பூமி இன்னும் சுழல்கிறது. எவராலும் தடுக்க முடியாததை பற்றி கவலைப்பட்டு என்ன ஆகப்போகிறது?

நன்றி: Dinakaran 

பாலஸ்தீன வரலாற்றில் புதிய அத்தியாயம்

அமெரிக்கா, இஸ்ரேல் எதிர்ப்புகளை தாண்டி பாலஸ்தீனத்துக்கு முதன்முறையாக ஒரு நாடு அந்தஸ்து கிடைத்திருக்கிறது. ரோமில் இருக்கும் வாட்டிகன் சிட்டி போன்று தனி அந்தஸ்து பெற்ற நாடு என்ற அங்கீகாரத்தை ஐ.நா. சபை அளித்திருக்கிறது. 188 நாடுகளை உறுப்பினர் களாகக் கொண்ட சபையில் 138 நாடுகள் ஆதரித்துள்ளன. பாலஸ்தீனியர்கள் கொண்டாடுகிறார்கள். இஸ்ரேல் கொந்தளித்துப்போய் இருக்கிறது.எத்தனை நாடுகள் இருந்தாலும¢ புதிய நாடுகள் உருவாவது காலத்தின் கட்டாயம். அப்படித்தான் பாலஸ்தீனம் உருவாகியிருக்கிறது. இதற்கு முன்பு இஸ்ரேல் உருவானது தனிக் கதை. அது 1914. துருக்கி சாம்ராஜ்யத்தின் ஒரு பகுதியாக இருந்த பாலஸ்தீனத்தில் 5 லட்சம் அராபியர்களும் 65 ஆயிரம் யூதர்களும் இருந்தார்கள். 1917ல் யூதர்களுக்கு பாலஸ்தீனத்தில் தனி நாடு வாக்குறுதி அளிக்கிறார் பிரிட்டன் வெளியுறவு அமைச்சர். போருக்கு பிறகு பாலஸ்தீனம் பிரிட்டன் கைக்கு வருகிறது. அடுத்த 20 ஆண்டுகளில் 3 லட்சத்துக்கும் அதிகமான யூதர்கள் பாலஸ்தீனத்தில் குடியேறுகிறார்கள். அரேபியர்களிடம் இருந்த நிலத்தை அதிக விலை கொடுத்து வாங்கிக் கொள்கிறார்கள். பிரிட்டன் ஆதரவுடன் 1948ல் இஸ்ரேல் உதயமாகிறது. பூர்வகுடி பாலஸ்தீனியர்கள்  பக்கத்து நாடுகளில் தஞ்சம் அடைகிறார்கள். யாசர் அராபத் தலைமையில் பாலஸ்தீன விடுதலை இயக்கம் உருவாகிறது. இந்த இயக்கத்துக்கு ஆதரவு அளித்துவந்த எகிப்து, ஜோர்டான் நாடுகளை தாக்கிய இஸ்ரேல் அவற்றின் சில பகுதிகளை ஆக்கிரமித்துக் கொள்கிறது. அங்கு இஸ்ரேலியர்களை குடியமர்த்த ஆரம்பிக்கிறது. விடுதலை இயக்க தலைவர்களை தனது மொஸாத் உளவு படை மூலம் உலகின் எந்த மூலையில் அவர்கள் இருந்தாலும் கொன்றுவருகிறது. சுற்றிலும் எதிரிகள் இருந்தாலும் அமெரிக்காவின் ஆதரவுடன் அத்தனை எதிர்ப்புகளையும் இன்றுவரை இஸ்ரேல் சமாளித்து வருகிறது.  

இந்த நிலையில்தான் பாலஸ்தீனியர்கள் இருக்கும் வெஸ்ட் பேங்க், காஸா பகுதிகளுக்கு தனி நாடு அந்தஸ்து தரப்பட்டுள்ளது. கேட்க நாதியில்லாத நிலையில் இருந்த பாலஸ்தீனம் இனி, தனக்கு எதிரான போர்க் கொடுமைகளை எதிர்த்து ஐ.நா.வில் முறையிடலாம். உலக கோர்ட்டில் வழக்கு தொடரலாம். நினைத்த நேரத்தில் இனி இஸ்ரேல் தாக்குதல் நடத்த முடியாது. தட்டிக் கேட்க ஐ.நா.வும் உலக நாடுகளும் இருக்கின்றன. இது பாலஸ்தீன வரலாற்றில் புதிய அத்தியாயம்.

நன்றி: Dinakaran 

நார்வேயின் கலாசாரம்

மகனை கண்டித்த இந்திய அம்மா அப்பாவை நார்வே போலீஸ் கைது செய்து சிறையில் அடைத்துள்ள செய்தி இங்குள்ள பெற்றோருக்கு அதிர்ச்சியை உண்டாக்கி இருக்கிறது. ஏழு வயது சிறுவன் பள்ளியில் இருந்து வேனில் வீட்டுக்கு திரும்பும்போது கால்சட்டையில் சிறுநீர் கழித்து விட்டானாம். ஒருநாள் பள்ளியில் இருந்து யாருடைய பொம்மையையோ வீட்டுக்கு எடுத்து வந்திருக்கிறான். 'இதெல்லாம் தப்பு; இனிமேல் இப்படி செய்தால் உன்னை இந்தியாவுக்கு திருப்பி அனுப்பி விடுவோம்' என்று பெற்றோர் எச்சரித்துள்ளனர். அடி விழுந்ததா என்பது தெரியவில்லை.அவர் கம்ப்யூட்டர் இன்ஜினியர். ஐதராபாத் டிசிஎஸ் ஊழியர். கம்பெனி அவரை நார்வேக்கு அனுப்பியது. மனைவி அங்குள்ள இந்திய தூதரகத்தில் பணியாற்றுகிறார். இரண்டு பையன்களில் இவன் மூத்தவன். 'அம்மா அப்பா அடிக்கடி என்னை மிரட்டுகிறார்கள், அடிக்கிறார்கள்' என்று ஆசிரியரிடம் சொல்லியிருக்கிறான். அவர் நிர்வாகத்திடம் சொல்ல, அவர்கள் புகார் கொடுத்துள்ளனர். இது தெரியாமல் மகன்களுடன் தம்பதி இந்தியா வந்து மூன்று மாதம் தங்கினர். நவம்பரில் கணவனும் மனைவியும் மட்டும் நார்வே சென்றனர். எட்டு மாதம் எதுவும் சொல்லாமல் சும்மா இருந்த போலீஸ் பாய்ந்து வந்து அவர்களை பிடித்து சிறையில் போட்டுள்ளது. 

சில மாதங்களுக்கு முன்பு இதே மாதிரி ஒரு சம்பவம் நடந்தது. 'பெற்றோராலும் உறவினர்களாலும் சரியாக வளர்க்க முடியாது என்று நாங்கள் கருதுவதால் குழந்தைகளை எங்கள் பாதுகாப்பிலேயே வைத்துக் கொள்வோம்' என்று நார்வே குழந்தைகள் பாதுகாப்பு கழகம் தெரிவித்தது. அதில் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் மேற்கு வங்கத்தில் இருந்து வேலைக்காக சென்றிருந்த தம்பதி. நார்வேயில் எல்லோருக்கும் எல்லா வகை சுதந்திரமும் இருக்கிறது. பெரியவர்களுக்கு சமமாக குழந்தைகளுக்கு தனிமனித உரிமைகள். தமிழ்நாட்டைவிட 3 மடங்கு பெரிய நிலப்பரப்பு. ஆனால் மொத்த ஜனத்தொகை சென்னையின் பாதிதான். தேவைகள் பூர்த்தியாகி விட்டதால் சுதந்திரத்தையும் உரிமைகளையும் போற்றி பாதுகாக்கிறது. குழந்தைகளை அடித்து வளர்ப்பது பெற்றோரின் உரிமை மட்டுமல்ல, கடமையும்கூட என்று போதிக்கும் இந்திய கலாசாரத்துக்கும் நார்வேக்கும் பெரிய இடைவெளி இருக்கிறது. அங்கு குடியேறுபவர்கள் அதை புரிந்து நடந்து கொள்ள வேண்டியதுதான்.

நன்றி: Dinakaran 

சபைக்குள் யாரும் யாரையும்விட உயர்ந்தவரோ தாழ்ந்தவரோ அல்ல

நாடாளுமன்றமும் சட்ட மன்றங்களும் செயல்பட விடாமல் முடக்குவது தவறானது என்று ஜனாதிபதி பிரணாப் முகர்ஜி கூறியிருப்பதை ஜனநாயக ஆர்வலர்கள் ஆமோதிப்பார்கள்.  ரகளையில் ஈடுபடுவது எதிர்க்கட்சிகள் என்றாலும் அதற்கான சூழலை உருவாக்குவதில் அரசுக்கும் பங்குண்டு. அந்த சந்தர்ப்பங்கள் விதியின் பெயரால் உருவாக்கப்படுகின்றன. இந்த விதியின் கீழ் இந்த நடவடிக்கையை , விவாதம், வாக்கெடுப்பு, தீர்மானம் போன்ற ஏதோ ஒன்று , அனுமதிக்க முடியாது என்று சபாநாயகர் நிராகரிக்கும்போது பிரச்னை தொடங்குகிறது. அரசுக்கும் ஆளுங்கட்சிக்கும் தர்ம சங்கடம் ஏற்படுத்தக்கூடிய எந்த முயற்சியும் வெற்றி பெற சபாநாயகர்கள் அனுமதிப்பதில்லை என்பதை பார்க்கிறோம். கட்சி விசுவாசத்துக்கு அப்பாற்பட்ட நடுநிலையாளராக அவர்கள் செயல்பட்டால் எதிர்க்கட்சிகள் ஆட்சேபிக்க வழியிருக்காது. அந்த நாற்காலியே எதிர்க்கட்சியின் குரலை ஒடுக்குவதற்காக தனக்கு தரப்பட்ட கருவிதான் என்ற எண்ணத்தில் ஆளும் கட்சி தலைமைக்கு நன்றிக்கடன் செலுத்தும் துதிபாடியாக சபை விதிகளை கையாளும்போது விளைவுகள் சுமுகமாக இருக்காதுதான். சட்ட மன்றங்களோடு ஒப்பிடும்போது நாடாளுமன்றத்தில் இந்த நிகழ்வுகள் கண்ணியமாக  சமாளிக்கப்படுகின்றன. எவ்வளவு கூச்சல் குழப்பம் நேர்ந்தாலும் சபை ஒத்திவைக்கப்படுகிறதே தவிர, உறுப்பினர்களை குண்டு கட்டாக தூக்கி வெளியேற்றுவது, கூட்டத்தொடர் முடியும்வரை சஸ்பெண்ட் செய்வது என்றெல்லாம் செய்வதில்லை. விவாதத்துக்கோ எதிர்க்கட்சிகளின் கருத்துக்கோ இடமில்லாமல் மசோதா அல்லது தீர்மானம்  நிறைவேற்றுவது, கேள்வி எழுப்ப வழியில்லாத விதியின் கீழ் அறிக்கை வாசிப்பது போன்றவை தங்கள் உரிமையை நசுக்குவதாக எதிர்க்கட்சிகள் கருதுகின்றன. வெளியிலுள்ள மக்களின் உணர்வுகளையே அவர்களால் தேர்ந்து எடுக்கப்பட்ட உறுப்பினர்கள் பிரதிபலிக்கின்றனர். தப்பாக இருந்தாலும் அந்த கருத்துக்களை பேச அனுமதிப்பதுதான் ஆரோக்யமான அணுகுமுறையாக இருக்கும். எண்ணிக்கையில் குறைந்த உறுப்பினர்கள் இருப்பதால் எதிர்க்கட்சிகளுக்கு முழு உரிமை கிடையாது என்று எந்த விதியும் சொல்லவில்லை. சபைக்குள் யாரும் யாரையும்விட உயர்ந்தவரோ தாழ்ந்தவரோ அல்ல என்பதை அனைவரும் புரிந்து நடந்தால் அமளிக்கு இடமிருக்காது. அலுவல்களும் முடங்காது.

நன்றி: Dinakaran 

காவிரி பிரச்னை பொறுப்பு யாருக்கு?

காவிரி பிரச்னை அது தொடங்கிய இடத்துக்கே மீண்டும் வந்திருக்கிறது. இது எத்தனையாவது தடவை என்பதற்கு கணக்கே இல்லை. இரண்டு மாநிலங்களுக்கு இடையே ஒரு நூற்றாண்டுக்கு மேலாக இழுபறியாக நீடிக்கும் நதி நீர் பிரச்னை உலகத்தில் வேறு எங்கும் கிடையாது. எந்த அடிப்படையில் காவிரி நீரை பங்கிடுவது என்ற முதல் ஒப்பந்தம் 1892ல் போடப்பட்டது. அப்போது கர்நாடகா இல்லை. அது மைசூர் ராஜாங்கமாக இருந்த காலம். மன்னர் ஆட்சி. தமிழகம் அன்று மெட்ராஸ் ராஜதானி என்ற பெயரில் ஆங்கிலேயர் ஆட்சியில் இருந்தது. அந்த முதலாவது ஒப்பந்தத்திலேயே மைசூருக்கு திருப்தி கிடையாது. தொடர்ந்து நச்சரித்ததன் விளைவாக வெள்ளைக்கார அரசு 1914ல் ஒரு நடுவரை நியமித்து சமரசம் பண்ண சொன்னது. அதன் பலனாக 1924ல் புது ஒப்பந்தம் போடப்பட்டது. அதன் ஆயுள் 50 ஆண்டுகள் என நிர்ணயம் செய்யப்பட்டது. இடைப்பட்ட காலத்தில் இரண்டு மாநிலங்களிலும் ஜனத்தொகை அதிகமானது. குடிநீர் தேவை அதிகரித்தது. உணவு தேவையும் உயர்ந்ததால் நெல் பயிரிடும் நிலப்பரப்பு கணிசமாக உயர்ந்தது. இதனால் பாசனத்துக்கு தேவையான நீரின் அளவும் கூடிக்கொண்டே வந்தது. பருவமழை ஒழுங்காக பெய்யும் காலங்களில் இந்த தேவைகள் எல்லாம் பூர்த்தியாகிறது. மழை பொய்க்கும்போது பிரச்னை வெடிக்கிறது. இரண்டும் மாறி மாறி நடப்பதால் இழுபறி தீர்ந்தபாடில்லை. காவிரி நடுவர் மன்றம், காவிரி ஆணையம், காவிரி கண்காணிப்பு குழு என்று உச்ச நீதிமன்ற வழிகாட்டுதலின் பேரில் பல அமைப்புகள் ஏற்படுத்தப்பட்டு பல ஆயிரம் பக்கங்கள் கொண்ட அறிக்கைகள் சமர்ப்பிக்கப்பட்டு அடுக்கடுக்காக உத்தரவுகள் பிறப்பிக்கப்பட்டன. ஒன்றும் நடக்கவில்லை. 

அரசு, பிரதமர், கோர்ட் போன்ற எந்த அரசியல் சாசன அதிகார அமைப்பினாலும் கர்நாடகாவை அசைக்க முடியவில்லை. இந்த விஷயத்தில் அங்குள்ள அனைவரும் கட்சி, மதம், ஜாதி முதலான வேறுபாடுகளை மறந்து  ஓரணியில் நிற்கின்றனர். அதனால் சட்டத்தின் ஆட்சியை நிலைநாட்ட முடியவில்லை. நியாயம் கேட்டு போராடுபவர்களுக்கு ஏனைய வழிகள் எல்லாம் அடைக்கப்பட்டாலும் நீதிமன்றத்தின் கதவுகள் சாத்தப்படுவதில்லை என்று தமிழகம் நம்பியது. அந்த கதவுகளை திரும்ப திரும்ப தட்டுவதற்கு காரணம் அந்த நம்பிக்கை. அது இன்று ஆட்டம் கண்டிருக்கிறது.

நன்றி: Dinakaran 

சீண்டி பார்க்கிறது சீனா

உலக அமைதி ஒன்றுதான் எங்கள் குறிக்கோள் என்று எப்போதும் சொல்லிக் கொள்ளும் சீனா, ராணுவ பலத்தை அதிகரிப்பதிலும்  அண்டை நாடுகளை சீண்டி பார்ப்பதிலும் காட்டும் ஆர்வம் சர்வதேச அரங்கில் பல சந்தேகங்களை கிளப்பியிருக்கிறது. போர் நடத்தி இந்தியாவின் கணிசமான நிலப்பகுதியை ஆக்கிரமித்துள்ள சீனா, அதே போன்று பாகிஸ்தான் ஆக்கிரமித்து வைத்துள்ள இந்திய நிலப்பகுதிகள் பலவற்றை தானமாக பெற்று அங்கெல்லாம் சாலைகள் அமைத்து அவசரகால ராணுவ நடமாட்டத்துக்கு வசதிகளை ஏற்படுத்தி வருகிறது. இந்தியாவுடனான எல்லைக்கோட்டை அங்கீகரிக்க மறுத்து அருணாசல பிரதேசத்தை சொந்தம் கொண்டாடுகிறது. அதே சமயம் காஷ்மீரை இந்தியாவின் அங்கமாக ஏற்க மறுக்கிறது. அங்கிருந்து சீனா செல்ல விண்ணப்பிப்பவர்களின் இந்திய பாஸ்போர்ட்டை கண்டுகொள்ளாமல் தனி காகிதத்தில் விசா முத்திரை இட்டுத் தருகிறது. இந்த சூழ்நிலையில் ஏனைய அண்டை நாடுகளுடனும் எல்லை பிரச்னையில் மல்லுக் கட்டுகிறது சீன அரசு. புதிதாக அது வழங்கும் பாஸ்போர்ட் புத்தகத்தில் பக்கத்து நாடுகளுக்கு சொந்தமான தீவுகள், கடல் பகுதிகளை எல்லாம் சீனாவின் எல்லைக்கு உட்பட்ட பகுதிகளாக வரைபடம் அச்சிட்டுள்ளது. அருணாசல் மாநிலத்தையும் காஷ்மீருக்கு மேலுள்ள அக்சாய் சின் பகுதியையும் சீனாவின் அங்கமாக காட்டும் அப்படத்தை இந்தியா நிராகரித்துள்ளது. தென் சீன கடலில் பல பகுதிகளை படத்தில் வளைத்துப் போட்டுள்ள சீனாவுக்கு பிலிப்பைன்ஸ், வியட்னாம், ப்ரூனை, வட கொரியா, மலேசியா, தைவான் நாடுகள் கடும் எதிர்ப்பு தெரிவித்துள்ளன.

 வழக்கமாக சீனாவின் அத்துமீறல்களை பெரிதுபடுத்தாமல் தரைவிரிப்புக்கு கீழே தள்ளி மறைக்கும் இந்திய அரசு முதல் முறையாக ஏட்டிக்கு போட்டியில் இறங்கியுள்ளது. இந்தியாவுக்கு வர விசா கேட்கும் சீனர்களின் பாஸ்போர்ட்டில் இந்திய வரைபடத்தை முத்திரையிட்டு கொடுக்கிறது பீஜிங்கில் உள்ள இந்திய தூதரகம். வியட்னாம், பிலிப்பைன்ஸ் நாடுகளும் சீன பாஸ்போர்ட்டை ஏற்காமல் தனி தாளில் விசா முத்திரை குத்த தொடங்கியுள்ளன. ஜப்பானுக்கு சீனா மிரட்டல் விடுத்த பரபரப்பு இப்போதுதான் ஓய்ந்துள்ளது. தேவைக்கு மீறி ராணுவ பலத்தை பல மடங்கு பெருக்கியுள்ள சீனா வேண்டுமென்றே அண்டை நாடுகளை வம்புக்கு இழுத்து பலத்தை சோதிக்க திட்டமிடுவதாக சந்தேகம் எழுகிறது.

நன்றி: Dinakaran 

ஆகாஷ் வெற்றிக்கு முட்டுக்கட்டை

இந்தியாவில் இன்றைய நிலவரப்படி 92 கோடி செல்போன் இணைப்புகள் இருக்கின்றன. 170 லட்சம் பேர் வசிக்கும் டெல்லியில் 425 லட்சம் செல்போன்கள் உள்ளன. தொலைத்தொடர்பில் இவ்வளவு பெரிய புரட்சி நடக்கும் என்று யார்தான் எதிர்பார்த்தார்கள். எனினும் அடுத்த கட்டமான கம்ப்யூட்டர் வழி இன்டர்நெட் இணைப்பு என்பது பெரிய சவாலாக இருக்கிறது. இதனால் டிஜிட்டல் டிவைட் என்று குறிக்கப்படும் இருப்பவன் , இல்லாதவன் இடைவெளி தொடர்ந்தது. அதை நிரப்ப மத்திய அரசு கண்டுபிடித்த வழி அசாதாரணமானது. ஆகாஷ் என்று பெயரிடப்பட்ட டேப்லட் கம்ப்யூட்டரை மலிவு விலையில் மக்களுக்கு , முதல் கட்டமாக மாணவர்களுக்கு , வழங்க முடிவெடுத்தது. இந்தியர்களுக்கு சொந்தமான  டேட்டாவிண்ட் என்ற இங்கிலாந்து நிறுவனத்துக்கு அதை தயாரித்து வழங்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. முதலில் அது வழங்கிய ஆகாஷ் சொதப்பினாலும், சற்று கூடுதல் செலவில் அடுத்து வந்த ஆகாஷ் 2 அனைத்து தரப்பிலும் பாராட்டை பெற்றிருக்கிறது. அரசு 2263 ரூபாய்க்கு வாங்கி அதில் பாதி விலையில் மாணவர்களுக்கு கொடுக்கிறது. மிக மலிவான டேப்லட் என்பதால் உலகின் கவனம்  ஆகாஷ் பக்கம் திரும்பியிருக்கிறது. இன்று ஐ.நா சபையில் ஆகாஷ் 2 செயல் விளக்கம் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டுள்ளது. அதையொட்டி, ஆகாஷையும் இந்தியாவையும் மட்டம் தட்டும் பிரசாரமும் தொடங்கியிருக்கிறது. ஆகாஷ் டேப்லட்டின் பாகங்கள் சீனாவில் செய்யப்பட்டவை; இந்திய தயாரிப்பு என்பது ஏமாற்று வேலை என சிலர் கூறுகின்றனர். ஆகாஷ் வடிவமைப்பும் மென்பொருளும் இந்திய மூளையில் உதித்தவை. பாகங்களை சீனாவில் தயாரிப்பதில் என்ன தவறு? உலகின் நம்பர் ஒன் நிறுவனமான ஆப்பிள் பிராண்ட் கம்ப்யூட்டர்கள், செல்போன்கள், டேப்லட்டுகள்  எல்லாமே சீனாவில் உற்பத்தி ஆகின்றன.

 அங்கு அதற்கான வசதிகள் அதிகம் இருப்பதால் செலவு குறைவு. ஆர்டருக்கு ஏற்ப பாடியை சீனா தயாரித்து அளித்தாலும் ஆகாஷ் உள்ளிருக்கும் மூளையும் சக்தியும் இந்தியர்களுடையது. அரசுக்கு , அதாவது மக்களுக்கு , சொந்தமான தொலைத்தொடர்பு, போக்குவரத்து துறைகளை நலிந்த நிலைக்கு தள்ளுவதில் பிரயோகிக்கப்பட்ட அதே உத்திகள் ஆகாஷ் விஷயத்திலும் புலப்படுகிறது.

நன்றி: Dinakaran 

16 டிசெம்பர் ஞாயிறு அன்று சென்னை இலயோலா கல்லூரியில் கணினித் தமிழ் மாநாடு

> தோழர்களே, வரும் ஞாயிறு அன்று 16 டிசெம்பர் சென்னை இலயோலா கல்லூரியில் கணினித் தமிழ் மாநாடு நடைபெறுகிறது . இது ஒரு முழு நாள் மாநாடு காலை 9.30 மணி முதல் மாலை 6.00 மணி வரை நடைபெறும். அடுத்த தலைமுறை தமிழை மின்வடிவில் படிக்க வேண்டும் என்றால் தமிழு
> க்கு செய்ய வேண்டிய வேலைகள் நிறைய உள்ளது . இன்று நாம் செய்யவில்லை என்றால் தமிழ் இனி மெல்லச் சாகும் . அதற்கு நாம் இடம் தரக் கூடாது. கணினியில் இந்திய அரசின் இந்தித் திணிப்பையும் ஆளுமையும் நாம் எதிர்கொள்ள வேண்டும் . தமிழின் ஆளுமையை நிலை நாட்ட வேண்டும் . அதனால் தமிழ் இன, மொழி ஆர்வலர்கள் அவசியம் இந்த மாநாட்டில் பங்கெடுக்க வேண்டும் என உரிமையோடு கேட்டுக் கொள்கிறேன் . மதிய உணவும் மாநாட்டில் வழங்கப்படும். தொடர்புக்கு 9566224027

மானிய மறக்கடிப்புத் திட்டம்

மானியம் மற்றும் உதவித் தொகைகளைப் பயனாளிகளின் வங்கிக் கணக்கில் நேரடியாகப் பணமாகச் செலுத்தும் திட்டம் 51 மாவட்டங்களில் ஜனவரி 1-ஆம் தேதி முதல் அமலுக்கு வருகிறது. 2013-ஆம் ஆண்டு இறுதிக்குள் இந்தியா முழுவதிலும் இது அமல்படுத்தப்படும் என்று அரசு கூறியுள்ளது.

 ஊழல் காரணமாக, பயனாளிகளுக்கு முழுமையான பலன் போய்ச் சேருவதில்லை என்பதால்தான், இவ்வாறு நேரடியாகப் பணமாகக் கொடுக்கும் திட்டத்தை நடைமுறைப்படுத்துவதாக அரசு தெரிவிக்கிறது. எந்த அளவுக்கு இந்தத் திட்டம் செயல்படும், பயன் தரும் என்பது சந்தேகத்துக்குரியது.

 கல்வி உதவித்தொகை, முதியோர் உதவித்தொகை, மகாத்மா காந்தி ஊரக வேலைவாய்ப்பு உறுதித் திட்டம் ஆகியவற்றில் இவ்வாறு பயனாளியின் வங்கிக் கணக்கில் நேரடியாகப் பணம் செலுத்தும் நடைமுறை ஏற்கெனவே அமலில் உள்ளது. இவற்றில் எல்லாம் ஊழல் ஒழிந்துவிட்டது என்றா சொல்லிவிட முடியும்?

 வேலைவாய்ப்பு உறுதித் திட்டத்தில் வேலை செய்தவர்களுக்கான ஊதியத்தை வங்கியில் செலுத்திவிட்டதாக அதிகாரிகள் கூறினாலும், வங்கிக் கணக்கில் பணம் முறையாக வந்து சேர்வதில்லை. கிராம மக்கள் மறியல் செய்கின்றபோதுதான் "நேரடிப் பணப் பரிமாற்றம்' ("டைரக்ட் கேஷ் டிரான்ஸ்பர்') அந்த அதிகாரிகளுக்கு ஆகாததுதான் பிரச்னை என்று தெரிகிறது.

 பயனாளிகளுக்கான உதவித்தொகையை வங்கியில் செலுத்த வேண்டிய அதிகாரம் உள்ளூர் அளவில் இருந்தால், ஊழல் வேறு வடிவம் கொள்கிறது என்பதுதான் உண்மை நிலை. இத்தகைய நிலைமை முதியோர் உதவித்தொகை திட்டத்தில் இல்லை என்பதற்குக்  காரணம், அது மாவட்ட அளவில் ஒரே நேரத்தில் வழங்கப்படுவதுதான். மேலும்  முதியோர் ஓய்வூதிய ஆணை வழங்கும்போது ஒரே தவணையாக ரூ.3,000 முதல் ரூ.5,000 வரை "நேரடிப் பணப் பரிமாற்றம்' ஆகிவிடுவதும் மற்றொரு காரணம்.

 இந்தச் சிக்கல்கள் உதவித்தொகைகளை மட்டுமே பொருத்தவை. ஆனால், மறைமுகமாக ஒவ்வொரு குடிமகனுக்கும் கிடைத்துக்கொண்டிருக்கும் மானியத்தின் பயன் வேறானது. அதனையும் நேரடியாகப் பயனாளிக்குப் பணமாக வழங்குவது முறையாக இருக்காது. ஏனெனில் இத்தகைய மானியத்தை, ஒரு பயனாளி முன்கூட்டியே பெற முடியாது என்பதுதான் இதில் உள்ள சிக்கல்!

 தற்போது உர நிறுவனங்களுக்கு வழங்கப்படும் உரமானியத்தை சந்தையில் விற்பனையாகும் உரத்தின் அளவுக்கு ஏற்ப வழங்குவது என்ற புதிய நடைமுறையை மத்திய அரசு இந்த ஆண்டு அமல்படுத்தியுள்ளது. இதன்படி, ஒவ்வொரு உர நிறுவனமும் விற்பனை செய்துள்ள உர மூட்டைகளின் அளவை அந்நிறுவன முகவர்கள் விற்றுள்ள மூட்டைகளையும், விவசாயிகள் வாங்கியுள்ள யூரியா மூட்டைகளையும் சரிபார்த்து, பிறகு அதற்கான மானியத்தை அந்த உரநிறுவனத்துக்கு வழங்குவார்கள்.

 இந்தப் புதிய நடைமுறை பெரிய நிறுவனங்களுக்கு வேண்டுமானால் சரியாக இருக்கலாம். அவர்களால் இந்த மானியம் கிடைக்கும் வரை சில மாதங்கள் பொறுத்திருக்க முடியும். சாதாரண ஏழைக்கு இது பொருந்தாது.

 நியாயவிலைக் கடையில் இப்போது சர்க்கரையின் விலை கிலோ ரூ.13.50. வெளிச்சந்தை விலை தோராயமாக ரூ.35. இத்திட்டம் அமலுக்கு வந்தால், ஒரு நுகர்வோர் கிலோ ரூ.35 கொடுத்துதான் சர்க்கரையை வாங்கியாக வேண்டும். அந்த மாதம் சர்க்கரை வாங்கினார் என்ற புள்ளிவிவரம் வட்ட, மாவட்ட அளவில் பதிவாகும்போதுதான், இவர் ஒரு கிலோவுக்குக் கூடுதலாகச் செலுத்திய ரூ.20 இவரது வங்கிக் கணக்கில் நேரடியாக வரவு வைக்கப்படும்.

 இதேபோன்றதுதான் எரிவாயு உருளையிலும். தற்போதைய நடைமுறைப்படி 6 சிலிண்டர்கள் மட்டுமே மானிய விலையில் தரப்படுகிறது. இத்திட்டம் அமலுக்கு வந்தால், அன்றைய சந்தை விலையைக் கொடுத்து வாங்க வேண்டும். பிறகு, காஸ் ஏஜன்ஸி மூலமாக எண்ணெய் நிறுவனங்களுக்குத் தகவல் போய், அவர்கள் இதற்குரிய மானியத்தை வங்கிக் கணக்கில் போடுவார்கள்.

 இந்த நடைமுறையை ஒவ்வொரு சிலிண்டருக்கும் செய்யாமல், அரையாண்டுக்கு ஒருமுறை மானியத்தை வழங்குதல் என்று அறிவிக்கவும் வாய்ப்பு உள்ளது. ஏனென்றால், கூடுதல் பணிப்பளு, போதுமான ஆட்கள் இல்லை என்கின்ற வழக்கமான பதில் கிடைக்கும். அதுவரை ஒரு நடுத்தர, ஏழைக் குடும்பம் தாக்குப்பிடிக்க வேண்டும்.

 இதனால் ஊழலுக்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்துவிட முடியும் என்று அரசு கூறினாலும், இவ்வாறு வங்கிகள் மூலம் நேரடியாக மானியம் வழங்கும்போது, போலிப் பயனாளிகளை உருவாக்கி, மானியத்தை ஒருபக்கம் ஒதுக்கிக் கொள்ள அதிகாரிகளால் முடியும். அல்லது, தற்போது வசதிபடைத்தவர்களின் குடும்ப அட்டைகளில் அரிசி, கோதுமை வாங்கப்பட்டதாக அவர்களே எழுதிக்கொள்வதைப்போல, மானியத்தை வேறு கணக்கில் செலுத்தும் முறைகேடுக்கும் வாய்ப்பு உள்ளது.

 இந்த நேரடிப் பணப் பரிமாற்றம் என்பதை மிகவும் உன்னிப்பாகப் பார்த்தால் ஒன்றைப் புரிந்துகொள்ள முடியும். இது ஊழலை ஒழிப்பதற்காகக் கொண்டு வரப்பட்ட திட்டமல்ல. மானியத்தை ஒழிப்பதற்கான திட்டம் என்பதுதான் அது.

 உலக வங்கி தொடர்ந்து, ""மானியத்தை ரத்து செய்யுங்கள், குறையுங்கள்'' என்று கூறி வருகிறது. மானியத்தைக் குறைத்தால் எதிர்க்கட்சிகளும் மக்களும் குரல் எழுப்புகிறார்கள். ஆகவே இந்தப் புதிய திட்டத்தின் மூலம், ஒவ்வொரு குடிமகனையும் சந்தை விலையைக் கொடுத்து வாங்கப் பழக்குவதற்கான முதற்கட்ட நடவடிக்கைதான் இந்த "நேரடிப் பணப் பரிமாற்றம்'. சில காலத்துக்கு மானியம் கிடைக்கும். பிறகு குறைக்கப்படும். அப்புறம் சில இனங்களுக்கு மானியம் ரத்தாகும். பிறகு மானியம் முழுவதுமே விலக்கிக்கொள்ளப்படும். அப்போது, இதை மக்கள் எதிர்க்க மாட்டார்கள். ஏனென்றால், அவர்கள் சந்தை விலையைக் கொடுத்து வாங்கப் பழக்கிவிடப்பட்டிருப்பார்கள்.

 ஒரு நல்ல அரசுக்கு அடையாளம், அமைச்சர்கள், அதிகாரிகள் அளவிலான ஊழலை ஒழித்து, மக்களின் வாங்குசக்தியை அதிகரிக்கச் செய்வதன் மூலம், மானியம் பெறுவதை மக்கள் ஒரு அவமானமாகக் கருதும் நிலையை உருவாக்குவதுதான். மாறாக, இவ்வாறு மானியத்தை மறக்கடிக்க வைப்பதல்ல. தாய்ப்பாலை குழந்தை வெறுக்கச் செய்வதற்காக வேப்பெண்ணெய் தடவிக் கொடுப்பது போலத்தான் இதுவும்!

நன்றி: Dinamani

மத்திய அரசின் ரட்சகர்கள் எதிர்க்கட்சிகள்தான்

சில்லறை வர்த்தகத்தில் அன்னிய நேரடி முதலீட்டுக்கு அனுமதி வழங்கியதற்கு எதிர்க்கட்சிகள் தொடர்ந்து எதிர்ப்புத் தெரிவித்து வருவதால் நாடாளுமன்றக் குளிர்காலக் கூட்டத்தொடர் தொடர்ந்து மூன்றாம் நாளாக முடங்கியது.

 இப்பிரச்னைக்கு சுமுகத் தீர்வுகாண, திங்கள்கிழமை நடத்தப்பட்ட அனைத்துக் கட்சிக் கூட்டத்திலும் எந்த உடன்பாடும் ஏற்படாததைக் காணும்போது, சென்ற மழைக்காலக் கூட்டத் தொடர் போல, குளிர்காலக் கூட்டத் தொடரும் ஒரு பணியும் நடைபெறாமலேயே முடிந்துபோகுமோ என்ற அச்சம் ஏற்படுகிறது.

 நாடாளுமன்ற நடைமுறை விதிஎண் 184-ன் கீழ், இந்தப் பிரச்னை தொடர்பாக விவாதம் நடத்தவும், வாக்கெடுப்பு நடத்தவும் வேண்டும் என்று பாஜக தொடர்ந்து வலியுறுத்துகிறது. மத்திய அரசோ, விதி எண் 193-ன் கீழ் விவாதம் நடத்தலாம், ஆனால்  வாக்கெடுப்பு தேவையில்லை என்று சொல்கிறது. விவாதத்தை இரண்டு தரப்பும் ஏற்றுக்கொண்ட நிலையில், "வாக்கெடுப்பு' பிரச்னையாவதற்குக் காரணம் அரசியல்தான்.

 விதிஎண் 184-ன் படி பாஜக கோரிக்கையை அரசு ஏற்கும் என்றால், வாக்கெடுப்பு நடத்த அரசு ஏன் தயங்க வேண்டும் என்று கேட்கலாம். மத்திய அரசு இதற்கு இணக்கம் தெரிவிக்கத்தான் போகிறது. ஆனாலும், எதிரியை வேண்டுமென்றே முன்னேறவிட்டு, பிறகு தாக்கித் தோல்வியுறச் செய்யும் உத்தியை ஐக்கிய முற்போக்குக் கூட்டணி கையாளுகிறது என்றுதான் தோன்றுகிறது.

 சில்லறை வணிகத்தில் அன்னிய நேரடி முதலீட்டுக்கு வெளிப்படையான எதிர்ப்புத் தெரிவித்திருக்கும் ஆளும் கூட்டணிக் கட்சிகள், வாக்கெடுப்பில் எதிர்த்து வாக்களிக்கக் கூடும் என்பது எதிர்க்கட்சிகளின் எதிர்பார்ப்பு. அப்படியே அவர்கள் எதிர்க்காவிட்டாலும், குறைந்தபட்சம் வாக்கெடுப்பில் கலந்துகொள்ளாமல் புறக்கணித்து  அரசைக் காப்பாற்றக்கூடும். அதுவும்கூட அரசுக்குப் பின்னடைவுதானே என்பதும், அப்படிச் செய்வதால், திமுக, சமாஜ்வாதி கட்சி, பகுஜன் சமாஜ் கட்சி போன்ற மாநிலக் கட்சிகளின் சில்லறை வணிகத்தில் அன்னிய நேரடி முதலீட்டுக்கான எதிர்ப்பு போலித்தனமானது என்பது வெளிச்சம் போடப்படும் என்பதால், அவர்கள் அரசுக்கு எதிராக வாக்களித்துவிட மாட்டார்களா என்பதும்கூட எதிர்பார்ப்பாக இருக்கலாம்.

 விதி எண் 184-ன் படி விவாதத்துக்குப் பிறகு வாக்கெடுப்பு நடத்தினால், மத்திய அரசுக்கு தோல்வி ஏற்பட்டுவிடும் என்கிற நிலைமை இருப்பதுபோல ஒரு தோற்றம் காட்டப்படுகிறதே தவிர, நிலைமை அவ்வாறாக இல்லை. சிலருக்கு "விருந்தும்', சிலருக்கு "மருந்தும்'  ஏற்கெனவே கொடுக்கப்பட்டுவிட்டன. ஆகவே, வாக்கெடுப்பின்போது அவையில் இல்லாமல் வெளியேறும் கட்சிகளும், அரசுக்கு ஆதரவாக வாக்களிக்கப் போகும் கட்சிகளும் இந்த வாக்கெடுப்பை அரசுக்குச் சாதகமாகவே அமையச் செய்யும். தனது பாசறையை முதலில் ஒருமுறை சோதித்துப் பார்த்துக்கொள்வதற்கான காலஅவகாசம் பெறுவதற்காகவே, தற்போது வாக்கெடுப்புக்கு சம்மதம் தெரிவிக்காமல் அரசு இழுத்தடிக்கிறதே தவிர, வாக்கெடுப்புடன் கூடிய விவாதத்துக்கேகூட காங்கிரஸ் கட்சி நிச்சயம் சம்மதிக்கும் என்று நம்ப இடமிருக்கிறது.

 மத்திய அரசுக்கு இதனால் இன்னொரு ஆதாயமும் உண்டு. குளிர்காலக் கூட்டத்தொடரையும் முடக்குவதன் மூலம் எதிர்க்கட்சிகள் மீது மக்களுக்குள்ள வெறுப்பை அதிகப்படுத்த முடியும். அத்துடன், வாக்கெடுப்பு அரசுக்கு ஆதரவாக முடியும்போது, "இதற்காகவா இவ்வளவு நாள் நாடாளுமன்றத்தை முடக்கி வீணடித்தார்கள்?' என்று எதிர்க்கட்சிகளின் மீது மக்களுக்கு எரிச்சல் மேலும் அதிகரிக்கும். அதற்கான தந்திரமாகக்கூட இது இருக்கலாம்.

 சென்ற ஆண்டு, சில்லறை வணிகத்தில் அன்னிய நேரடி முதலீட்டை அரசு அறிவித்தபோது அதைத் தடுத்து நிறுத்தியது, அப்போது மத்திய அரசில் இடம்பெற்றிருந்த திரிணமூல் காங்கிரஸ் மட்டுமே! கூட்டணியை விட்டுத் திரிணமூல் காங்கிரஸ் வெளியேறிய பிறகுதான் மத்திய அமைச்சரவை, சில்லறை வணிகத்தில் அன்னிய நேரடி முதலீட்டை அனுமதித்தது.

 சில்லறை வணிகத்தில் அன்னிய நேரடி முதலீட்டை அனுமதிப்பது அந்தந்த மாநிலத்தின் விருப்பத்துக்கு உரியது. இதில் மத்திய அரசு தலையிட முடியாது என்று கூறியபோது, 10 மாநிலங்கள், யூனியன் பிரதேசங்கள் எடுத்த எடுப்பில் ஆதரவு தெரிவித்துவிட்டன. அதன் பிறகு எதிர்க்கட்சிகள் நடத்திய கடையடைப்பு வேலைநிறுத்தம் மிகவும் பலமானதாக இருந்திருந்தால், மத்திய அரசு இந்த விவகாரம் குறித்து தனது முடிவை மாற்றிக்கொண்டிருக்கக்கூடும். ஆனால், உண்மை அவ்வாறாக இல்லை.

 அடுத்ததாக, இந்த விவகாரத்தில் மத்திய அரசு மீது நம்பிக்கையில்லாத் தீர்மானம் கொண்டுவரப் போவதாக திரிணமூல் காங்கிரஸ் தலைவி மம்தா இரு மாதங்களுக்கு முன்பே தெரிவித்தார். மேற்கு வங்கத்தில் தனது அரசியலை ஸ்திரப்படுத்திக்கொள்ளவே அவர் இந்த நாடகம் ஆடுகிறார் என்று குற்றம்சாட்டிய இடதுசாரிகள், நம்பிக்கை இல்லாத் தீர்மானத்திற்கு ஆதரவு தரமாட்டோம் என்று அறிவித்தனர், சரி. ஆனால், மற்ற கட்சிகள் ஏன் அவருக்கு ஆதரவு தெரிவிக்கவில்லை?

 நம்பிக்கையில்லாத் தீர்மானம் கொண்டுவரக்கூடிய எண்ணிக்கை பலம் பாஜகவுக்கு இருக்கும்போது, அவர்கள் ஏன் வாக்கெடுப்புடன் கூடிய விவாதத்தைக் கேட்டு, நாடாளுமன்றத்தை முடக்கிக் கொண்டிருக்க வேண்டும்? நம்பிக்கையில்லாத் தீர்மானம் தோல்வி கண்டால் எதிர்க்கட்சிகளுக்கு அவமானம். ஆனால், விதிஎண் 184-ல் தோற்றுப்போனால், அது வெறும் அன்னிய நேரடி முதலீட்டில் கட்சிகளிடையே கருத்துமாறுபாடு மட்டுமே! ஒருவேளை தீர்மானம் நிறைவேறினாலும், அதனால் ஆட்சி கவிழ்ந்துவிடப் போவதில்லை. இன்னும் ஆறு மாதத்திற்கு நம்பிக்கை இல்லாத் தீர்மானம் கொண்டுவர முடியாத நிலைமையை திரிணமூல் காங்கிரஸின் தீர்மானத்தை ஆதரிக்காமல் எதிர்க்கட்சிகள் ஏற்கெனவே ஏற்படுத்திக் கொடுத்துவிட்டன.

 ஐக்கிய முற்போக்குக் கூட்டணி அரசின் ரட்சகர்கள் வேறுயாருமல்ல, எதிர்க்கட்சிகள்தான். அதிலும் குறிப்பாக, பாஜகவும் இடதுசாரிக் கட்சிகளும்!

நன்றி: Dinamani

மின்சார பற்றாக்குறை - இருப்பதை பகிர்வோம்

தமிழகம் அனுபவித்துவரும் வரலாறு காணாத மின்சார பற்றாக்குறை இன்றே தீர்க்கப்பட்டால்கூட, மின்வெட்டு ஏற்படுத்தியுள்ள பாதிப்புகள் சரியாக பல ஆண்டுகள் ஆகும் என்று தோன்றுகிறது. சில இழப்புகளை ஈடுகட்டவே முடியாது. பெரிய தொழில்கள் முடங்கி கிடக்கும் நிலையில் சிறிய, நடுத்தர தொழிற்சாலைகள் கதி சொல்லி தெரிய வேண்டியதில்லை. ஆலைகள் இயங்காத போதிலும் அவற்றில் வேலை செய்யும் தொழிலாளர்கள் ஒவ்வொரு நாளும் டிபன் கேரியரையும் நம்பிக்கையையும் சுமந்து கொண்டு ஆலைக்கு வந்த வண்ணம் இருந்தார்கள். மின்வெட்டின் தீவிரமும் தொடர்ச்சியும் அந்த இரண்டையும் படிப்படியாக குறைத்து வறட்சியில் தள்ளியது. நூற்பாலைகளை 24 மணி நேரமும் மின்சாரம் கிடைக்கும் குஜராத், மகாராஷ்டிராவுக்கு இடம் பெயர்க்க முதலாளிகள் முடிவெடுத்து விட்டதாக  தெரிகிறது. லட்சக்கணக்கான தொழிலாளர்கள் வாழ்வாதாரம் இழந்து வறுமையின் பிடியில் சிக்கியுள்ளனர். மாவட்டங்களில் 14 மணி நேரம், 16 மணி நேரம் என மின்வெட்டு சுழன்றடிப்பதால் எல்லா தரப்பு மக்களுமே அவரவர் வேலைகளை கவனிக்க முடியாமல் திணறுகின்றனர். வருமான இழப்பு, தூக்கமின்மை, எதுவும் செய்ய முடியவில்லையே என்கிற இயலாமை எல்லாமாக சேர்ந்து சராசரி பொதுமக்களை விரக்தியை நோக்கி விரட்டுகிறது. இத்தனைக்கும் நடுவில் அவர்கள் மனதில் தகித்துக் கொண்டிருக்கும் ஒரு கேள்வி: சென்னைக்கு மட்டும் ஏன் சிறப்பு கவனிப்பு? 'நாமெல்லாம் அடிப்படை தேவைக்கு மின்சாரம் கிடைக்காமல் தவிக்கும்போது சென்னையில் எங்கு பார்த்தாலும் ஏசி மெஷின்கள் இடைவிடாமல் இயங்குகின்றன.

 கடைகளும் கட்டடங்களும் அலங்கார விளக்கொளியில் சொர்க்கபுரியாக ஜொலிக்கின்றன. பகலில்கூட தெருவிளக்குகள் எரிகின்றன' என்று தலைநகருக்கு வந்தவர்களும் அவர்கள் சொல்ல கேட்டவர்களும் ஒப்பிட்டு பார்க்கிறார்கள். அது வயிற்றெரிச்சல் அல்ல. ஏக்கம். 'மின் உபயோகத்தில் இவர்கள் கொஞ்சம் சிக்கனமாக இருந்தால் இருளில் மூழ்கியுள்ள நமது வாழ்வில் சற்று வெளிச்சம் பிறக்குமே' என்ற ஆதங்கம். உற்பத்தியை உடனடியாக அதிகரிக்க வழியில்லை. உபயோகத்தை சிக்கனமாக்க ஆயிரம் வழிகள் உண்டு. அரசு மட்டுமல்ல; சென்னையில் வசிக்கும் ஒவ்வொருவரும் சிந்திக்க வேண்டும். சென்னைக்கு வெளியே வாழ்பவர்களும் தமிழக குடிமக்கள். அவர்கள் நமது சொந்தங்கள்.

நன்றி: Dinakaran

ஆம் ஆத்மி என்ற பெயரில் ஒரு கட்சி

இந்தியாவில் மேலும் ஒரு கட்சி உதயமாகியிருக்கிறது. ஆம் ஆத்மி என்ற பெயரில் கட்சி ஆரம்பித்திருக்கிறார் கேஜ்ரிவால். ஊழலுக்கு எதிரான இயக்கம் நடத்தியவர், அன்னா ஹசாரேக்கு பக்க பலமாக இருந்தவர் இப்போது தனியாக வந்து அரசியல் கட்சி ஆரம்பித்திருக்கிறார். ஏற்கனவே இருக்கும் கட்சிகளுடன் 1,454வதாக இதுவும் சேர்ந்திருக்கிறது.தேசிய கட்சிக்கு அனைத்து மாநிலங்களிலும் உறுப்பினர்கள், வட்டம், மாவட்ட அளவில்  அமைப்புகள் அவசியம். அப்போதுதான் அதிக எம்.பிக்களை வெற்றி பெறச் செய்து மத்தியில் ஆட்சியை பிடிக்க முடியும். அந்த விஷயத்தில் காங்கிரசை தவிர வேறு எந்தக் கட்சிக்கும் தேசிய அளவில் பரவல் இல்லை என்றே சொல்லலாம். பாரதிய ஜனதாவும் கூட இந்தி பேசும் மாநிலங்களை குறிவைத்தே கட்சி நடத்துகிறது. தென் மாநிலங்களை பொருத்தவரை வெங்கையா நாயுடு போன்ற ஒரு சில தலைவர்களை தவிர வேறு யாரும் தேசிய அளவில் அரசியல் நடத்துவதில்லை. நடத்தும் அளவுக்கு செல்வாக்குடன் இல்லை. கம்யூனிஸ்ட் கட்சிகளுக்கு நாடு முழுவதும் உறுப்பினர்களும் இருக்கிறார்கள். கட்சி அமைப்புகளும் இருக்கின்றன. ஆனால் மேற்கு வங்கம், கேரளா, திரிபுரா என சில மாநிலங்களை தவிர மற்ற மாநிலங்களில் எம்எல்ஏக்கள், எம்பிக்கள் மிகவும் குறைவு. பிராந்திய கட்சிகளுடன் கூட்டணி வைத்துக் கொண்டு ஒரு சில மக்கள் பிரதிநிதிகள் மட்டும் வெற்றி பெறுகிறார்கள். கேஜ்ரிவால் ஆரம்பித்துள்ள ஆம் ஆத்மி கட்சியின் பெயரில் இருந்து, முதல் நாள் நடவடிக்கை வரை அனைத்திலும் இந்தி பேசும் மக்களின் ஆதரவு இருந்தால் போதும் என நினைக்கிறாரோ என்ற எண்ணம் உருவாகியிருக்கிறது. ஊழலுக்கு எதிராக போராட்டம் நடத்தியபோது, தமிழகத்தில் ஆர்ப்பாட்டம், உண்ணாவிரதம் இருந்தவர்கள், 

கேஜ்ரிவால் கட்சி ஆரம்பித்த போது, ஆலோசனைக் கூட்டத்தில் பங்கேற்க டெல்லி சென்றுள்ளனர். அவர்களை பங்கேற்கவே அனுமதிக்கவில்லை. வெளிப்படையான அரசு நிர்வாகம் வேண்டும் எனக் கேட்கும் கேஜ்ரிவால், கட்சியின் முதல் கூட்டத்திலேயே அதை கடைப்பிடிக்கவில்லையே என எதிர்ப்புக் குரல் எழுப்பியிருக்கிறார்கள்.
மற்ற கட்சிகள் எப்படியோ, சாதாரண மனிதனுக்காக, அவன் முன்னேற்றத்துக்காக கட்சி ஆரம்பித்துள்ளதாக கூறும் கேஜ்ரிவால், இந்தியா முழுவதும் கட்சி சென்றடைய செய்தால்தான் அவர் நினைத்தது நடக்கும்.

நன்றி: Dinakaran 

விதவைகள் பென்சன் பெறுவதற்கான வயது வரம்பு

இந்தியா எல்லா துறைகளிலும் மிக வேகமாக முன்னேறி வருகிறது. ஆணுக்கு, பெண் இளைத்தவள் இல்லை என்று ராக்கெட் ஏவும் பணியில் இருந்து, எந்த இடத்திலும் எங்களால் ஒளிவிட முடியும் என்று- அது அரசியலாகட்டும், ஆட்சி பொறுப்பாகட்டும், எந்த பணியை கொடுத்தாலும் நாங்கள் ஆணுக்கு இணையாக முத்திரை பதிப்போம் என்று நமது தாய்க்குலம் சூளுரைத்து வேகமாக முன்னேறி வருகிறது. எந்த விஷயத்தை எடுத்துக்கொண்டாலும், ஆண்-பெண் சரிசமமாக வாழ்ந்தாலும், வாழ்க்கை துணையை இருவரில் ஒருவர் இழக்கும்போது, பெண்ணுக்கு மட்டும் பெரும் துயர் ஏற்படுகிறது. குடுகுடு கிழவன் என்றாலும், அவன் மனைவி இறந்தவுடன் அடுத்த கல்யாணத்துக்கு தயாராக புது மாப்பிள்ளையாகிவிடுகிறான். ஆனால், இளம் வயதில் கணவனை இழக்கவேண்டிய துர்பாக்கியமான நிலைமை ஒரு பெண்ணுக்கு ஏற்பட்டாலும், தள்ளாத முதுமையின்போது தன் கணவனை இழக்க நேரிட்டாலும், அந்த பெண்ணுக்கு கைம்பெண், விதவை, தாலி அறுத்தவள் என்று சொல்லக்கூடாத வார்த்தைகளால் சொல்லி, அந்த பெண்ணின் மனதைப் புண்படுத்துவதோடு மட்டுமல்லாமல், சமுதாயமும் அவளை சற்று தள்ளியே வைத்து பார்க்கிறது.

வாழ்க்கை துணை இழந்த பெண்ணின் துயரத்தை பகுத்தறிவு பகலவன் தந்தை பெரியார் 1942-ம் ஆண்டு எழுதிய பெண் ஏன் அடிமையானாள் என்ற நூலில், விதவைகள் நிலைமை என்ற பொருளில் கீழ்க்கண்டவாறு குறிப்பிட்டுள்ளார். இந்திய நாட்டின் ஆட்சி உரிமை இந¢திய மக்களுக்கே கிடைக்க வேண்டுமென அரசியல் சீர்த்திருத்தக்காரர்களும், இந்திய மக்களுக்குள்ளிருக்கும் வகுப்பு பிரிவினையும், சாதி வேற்றுமையும் ஒழிய வேண்டுமென்று சமூக சீர்திருத்தக்காரர்களும் போராடுகிறார்களேயன்றி, மக்கள் கூட்டத்தில் ஒரு பகுதியராகிய பெண்கள் ஒருபக்கம் அழுத்தப்பட்டு வருவதைப்பற்றி எவருமே போதிய கவலைகொள்வதாக காணோம்.
மனிதப்பிறவி கொண்ட ஆணும், பெண்ணும் இயற்கை தத்துவத்திலும், சமுதாய வாழ்க்கை தன்மையிலும் ஒருவருக்கொருவர் தாழ்ந்தவர்களல்ல என்பதை அறிவுடைய உலகம் மறுத்தற்கியலாது. உலக இன்பத்தை நுகர்ந்து அலுத்துப்போயிருக்கும் பழுத்த கிழவனாயினும், தம் மனைவியார் இறந்த பட்டவுடன் மறுமணம் புரிய முயலுகின்றான். அதுவும் தக்க பருவமும், எழிலும் பொருந்திய இளங்கன்னியர்களைத் தன் துணைவியாக தேர்ந்தெடுத்துக்கொள்கிறான். ஆனால், ஓர் பெண் மகள் கொழுநன் இழந்துவிட்டால், இயற்கை கட்புலனை வலிய அடக்கிக்கொண்டு, மனம் நைந்து, வருந்தி மடியும்படி நிர்ப்பந்திக்கப்பட்டு வருவது என்னே அநியாயம் இது.

இந்த பரிதாபகரமான நிலைமை 1942-ல் மட்டுமல்ல, இப்போதும் இருக்கிறது. விஞ்ஞான வளர்ச்சி பெற்றிருந்த இந்த காலத்திலும், விதவைகளை சமுதாயம் உரிய முறையில் அங்கீகரிப்பதில்லை. இளம் வயதில் கணவனை இழந்தவர்களில், படித்து வேலைபார்க்கும் பெண் என்றால் ஓரளவு சமாளித்துக்கொள்வார்கள். மறுமணம் செய்துகொள்பவர்களும் பழைய வாழ்க்கையை மறந்துவிட முடியும். ஆனால், படிப்பறிவும் இல்லாமல், மறுமணமும் செய்துகொள்ளாமல், ஏழ்மையில் வாழும் பெண்களின் நிலைமையோ அந்தோ பரிதாபம். தாலி கட்டிய கணவனை மனதிலே தெய்வமாக வைத்துக்கொண்டு வாழும் அவளுக்கு வயிற்றுபசிக்கு சோறிட மட்டும் வசதியில்லாத நிலைமை. நல்லவேளையாக மத்திய-மாநில அரசுகள் விதவைகள் பென்சன் என்று கூறப்படும் உதவிகளை அவர்களுக்கு வழங்குகிறது. ஆனால், இதில் உள்ள சிக்கல் என்னவென்றால், மத்திய அரசாங்கத்தால் 40 வயதுக்கு மேல் இந்த பென்சன் வழங்கப்படுகிறது. 40 வயதுக்கு மேல் ஒரு பெண் விதவையானால், ஒருவேளை அவளை காப்பாற்ற அவளது பிள்ளைகள் தலையெடுத்துவிடுவார்கள். ஆனால், 18 வயதில் விதவையாகும் பெண்ணின நிலைமை பரிதாபத்துக்குரியது.

இப்போது மத்திய அரசாங்கம் விதவைகள் பென்சன் பெறுவதற்கான வயது வரம்பை 40  வயதிலிருந்து 18 வயதாக குறைக்கலாமா? என்று பரிசீலித்து வருகிறது. இதேபோல, திருமணமே செய்துகொள்ளாமல், முதிர் கன்னிகளாக வாழ்பவர்களுக்கும், விவாகரத்தானவர்களுக்கும் இதுபோல பென்சன் வழங்க மத்திய அரசாங்கம் பரிசீலித்து வருகிறது. இது மிகவும் நல்ல திட்டம். இதை ஏற்கனவே தமிழக அரசு செயல்படுத்தி, பாரத திருநாட்டுக்கே முன்னோடியாக விளங்குகிறது. இதற்கு பரிசீலனையே தேவையில்லை. உடனடியாக மத்திய அரசு ஆதரவற்ற இதுபோன்ற பெண்களுக்கு உதவித்தொகை வழங்கும் வயது வரம்பை 40 வயதிலிருந்து 18 வயதாக குறைக்கவேண்டும், எண்ணிக்கை வரம்பை இந்நேர்வில் ஒருபோதும் வலியுறுத்தக்கூடாது, மாநில அரசுக்கு முழுமையாக நிதி உதவி செய்யவேண்டும் என்பதுதான், சமூக நலனில் அக்கறைகொண்டுள்ள எல்லோருடைய கோரிக்கையாகும்.

நன்றி: Daily Thanthi

சில்லறை வணிகத்தில் அன்னிய முதலீடு - ஆதரவு யார்? எதிர்ப்பு யார்?

கடந்த 2 நாட்களாக பாராளுமன்றம் இயங்க முடியாமல், அவ்வப்போது ஒத்திவைக்கப்பட்டு, இப்போது திங்கட்கிழமைக்கு ஒத்திவைக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த முறை ஒட்டுமொத்த நாடே பாராளுமன்றத்தில் என்ன நடக்கிறது? என்பதை உன்னிப்பாக கவனித்துக்கொண்டிருக்கிறது. மத்திய அரசாங்கம் சில்லறை வணிகத்தில் வெளிநாட்டு முதலீட்டை அனுமதிக்கும் ஒரு திட்டத்தை அறிவித்தது. அறிவித்த காலத்திலேயே பலத்த எதிர்ப்பு கிளம்பியது.இந்தியாவை பொறுத்தமட்டில், சில்லறை வணிகர்கள், மக்களோடு நெருங்கிய தொடர்புடையவர்கள். பெரிய தொழிற்சாலைகள் போன்றவற்றில் அன்னிய நாட்டு முதலீட்டை அனுமதித்தால், தொழில் வளர்ச்சி வளரும், பொருளாதாரம் பெருகும் என்று சொல்லும் காரணங்களெல்லாம், நிச்சயமாக மக்களிடம் எடுபடும். ஆனால், சில்லறை வணிகத்தில் அன்னியநாட்டு முதலீடு என்பதை பொறுத்துக்கொள்ள முடியாமல், சில்லறை வணிகர்கள் மட்டுமல்லாமல், பல அரசியல் கட்சிகள், மாநிலங்களில் பெரிய எதிர்ப்பு கிளம்பியுள்ளது.

முதலில் மத்திய அரசாங்கம் சில்லறை வணிகத்தில் அன்னிய முதலீட்டை அனுமதிக்கிறோம். ஆனால், தங்களுக்கு வேண்டுமா, வேண்டாமா? என்பதை மாநில அரசுகளே முடிவு செய்துகொள்ளட்டும் என்று கூறினர். மாநில அரசுகளை பொறுத்தமட்டில், எல்லா மாநிலங்களும் இதை ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. மராட்டியம், அசாம், ஆந்திரா, ஜம்மு காஷ்மீர், ராஜஸ்தான், டெல்லி, அரியானா ஆகிய மாநிலங்கள் மட்டுமே சில்லறை வணிகத்தில் அன்னிய முதலீட்டை ஆதரித்தது. மற்ற மாநிலங்களில் எல்லாம் இதை இதுவரையில் யாரும் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. ஒவ்வொரு மாநிலத்திலும் சில்லறை வணிகத்தில் முன்பெல்லாம் ஒரு குறிப்பிட்ட சாதியினரே பெருவாரியாக ஈடுபட்டு வந்தனர். வடமாநிலங்களில் இஸ்லாமியர்கள்தான் பெரும்பாலும் சில்லறை வணிகத்தில் ஈடுபட்டு வந்தனர். ஆனால், இப்போது நிலைமை மாறிவிட்டது. எல்லா சாதியிலும் உள்ள இளைஞர்களும் சில்லறை கடைகள் வைக்கும் ஆர்வத்தில் இருக்கிறார்கள். இந்த பிரச்சினையை பாராளுமன்றத்தில் விவாதித்து முடிவெடுக்க வேண்டும் என்று ஒரு பெரிய கோரிக்கை கிளம்பியது. திரிணாமுல் காங்கிரசை சேர்ந்த மம்தா பானர்ஜி, மத்திய அரசாங்கம் மீது நம்பிக்கையில்லா தீர்மானத்தை கொண்டுவந்தார். ஆனால், குறைந்தபட்ச உறுப்பினர்களின் எண்ணிக்கை அவரிடம் இல்லாததால், அந்த தீர்மானம் ஏற்றுக்கொள்ளப்படவில்லை. இதில், மத்திய அரசாங்கத்துக்கு பெரிய லாபம் என்னவென்றால், அடுத்த 6 மாதங்களுக்கு மத்திய அரசாங்கம் மீது யாரும் நம்பிக்கையில்லா தீர்மானம் கொண்டுவர முடியாது.

இந்த நிலையில், பாராளுமன்றத்தில் இந்த பிரச்சினை குறித்து விவாதித்து, ஓட்டு எடுப்பு நடத்தவேண்டும் என்று பா.ஜ.க.வும், அதன் கூட்டணி கட்சிகளும், இடதுசாரி கட்சிகளும் நோட்டீசு கொடுத்திருக்கிறது. மத்திய அரசாங்கத்தை பொறுத்தமட்டில், அரசாங்கத்தின் கொள்கை முடிவுகள், நிர்வாக ரீதியான முடிவுகள் மீது விவாதம் நடத்தமுடியாது என்று கூறுகிறது. இப்போது இந்த பிரச்சினை விவாதிக்கப்பட்டு, ஓட்டு எடுப்புக்கு வந்தால், மத்திய அரசாங்கத்துக்கு ஆதரவாக எவ்வளவு வாக்குகள் கிடைக்கும்? எதிர்ப்பாக எவ்வளவு வாக்குகள் கிடைக்கும்? என்பதில் ஒரு நிச்சயமற்ற நிலைமை இருக்கிறது. ஏனெனில், ஐக்கிய முற்போக்கு கூட்டணியில் இப்போதுள்ள கணக்குபடி 235 உறுப்பினர்களின் ஆதரவு நிச்சயமாக இருக்கிறது. இதுதவிர, ஐக்கிய முற்போக்கு கூட்டணியில் அங்கம் வகிக்கும் தி.மு.க. உறுப்பினர்களின் 18 ஓட்டுகள் நிச்சயமாக சில்லறை வணிகத்துக்கு ஆதரவாக இருக்காது என்ற நிலையிலும், 22 உறுப்பினர்களைக்கொண்ட முலாயம்சிங் யாதவின் சமாஜ்வாடி கட்சியும், 21 உறுப்பினர்களைக்கொண்ட மாயாவதியின் பகுஜன் சமாஜ்வாடி கட்சியும் சில்லறை வணிகத்துக்கு எதிர்ப்பு கருத்தை கொண்டிருப்பதால், இந்த பிரச்சினையில் என்ன முடிவு எடுக்கப்போகிறார்கள்? என்று தெரியவில்லை. இதற்கு எதிர்ப்பு தெரிவிக்கும் கட்சிகளின் பலம் இப்போதுள்ள நிலையில் 226 ஆகும்.

ஒரு நிச்சயமற்ற நிலையில் பிரதமர், திங்கட்கிழமை அன்று அனைத்து கட்சி தலைவர்களையும் இதுதொடர்பாக சந்தித்துப்பேச இருக்கிறார். இந்த கூட்டத்தில், ஒரு நல்ல முடிவு எடுக்கப்பட்டு, பாராளுமன்றம் தொடர்ந்து நடக்கவும், மக்களுக்கான பிரச்சினைகள் குறித்த விவாதங்கள் நடத்தவும், ஆளும் ஐக்கிய முற்போக்கு கூட்டணியும், எதிர்கட்சிகளும் உதவவேண்டும். சில்லறை வணிகர்களை பொறுத்தமட்டில், யார்-யார்? தங்களுக்கு ஆதரவு, யார்-யார்? தங்களுக்கு எதிர்ப்பு என்பதை கண்டுபிடித்துவிட முடியும். எங்கள் பதிலை தேர்தல் நேரத்தில் காட்டிவிடுவோம் என்று நினைக்கிறார்கள். மாநில அரசுகள் முடிவெடுத்துக்கொள்ளலாம் என்று மத்திய அரசாங்கம் சொன்னாலும், கதவை திறந்து உள்ளே வாருங்கள் என்று சொல்லிவிட்டு, அதன்பிறகு என்ன செய்யமுடியும்? என்பதைதான் மக்களின் குழப்பமான கேள்விக்குறி.

நன்றி: Daily Thanthi

புதிய மருந்து விலை நிர்ணயக் கொள்கை - சின்டிகேட்டிற்கு வழிவகுக்கும்

புதிய மருந்து விலை நிர்ணயக் கொள்கைக்கு மத்திய அமைச்சரவை அனுமதி அளித்துள்ளது. இதனால் 348 மருந்துகளின் விலை குறையும் என்று சொல்லப்படுகிறது.

 மருந்து விலை நிர்ணயக் கொள்கையைப் புதிதாக மாற்றியமைக்க வேண்டும் என்ற கோரிக்கை 2003-ம் ஆண்டிலிருந்து எழுப்பப்பட்டு வந்தாலும், தற்போதுதான் இது அமைச்சரவையின் ஒப்புதலைப் பெற்றுள்ளது.

 இந்தியாவில் பெரும்பாலும் நல்லன யாவும் நீதிமன்றத்தின் நெருக்கடியால்தான் நடந்துகொண்டிருக்கின்றன. மத்திய அரசின் மருந்து விலைக் கொள்கையும் இதில் அடங்கும். மருந்துகள் தற்போதைய சந்தை நிலவரத்தின்படி மக்களுக்குக் குறைந்த விலையில் கிடைக்கச் செய்யும் புதிய மருந்து விலைக் கொள்கையை நவம்பர் 27-ம் தேதிக்குள் அறிவிக்க வேண்டும் என்று உச்ச நீதிமன்றம் கூறியதற்கு இணங்க, இப்போது இந்த கொள்கைக்கு அமைச்சரவை ஒப்புதல் அளித்துள்ளது.

 தற்போது, தேசிய மருந்துகள் விலை நிர்ணய ஆணையத்தின் கட்டுப்பாட்டில் 74 மருந்து மாத்திரைகள் மட்டுமே உள்ளன. தற்போதைய புதிய கொள்கைப்படி, 348 மருந்து, மாத்திரைகள் அதில் இடம்பெறுகின்றன. அதனால், பெருவாரியான மருந்துகளின் விலை குறையும் என்பது பொதுவான எதிர்பார்ப்பு. இந்தப் புதிய கொள்கையின் அம்சங்களை மத்திய அரசு முழுமையாக வெளிப்படுத்தவில்லை. ஆனாலும் ஒரேயொரு அம்சத்தை மட்டும் - அதாவது மருந்து விலை நிர்ணயம் தொடர்பான விவரத்தை மட்டும் - தெரிவித்துள்ளது. வெவ்வேறு பெயர்களில் மருந்தின் பல்வேறு நிறுவனங்கள் சந்தைப்படுத்தும் ஒரே மருந்தின் பல்வேறு விலைகளைக் கூட்டி, வகுத்து சராசரி விலை தீர்மானிக்கப்படும் என்பதுதான் அது.

 ஒவ்வொரு நிறுவனமும் தனது உற்பத்திச் செலவு மற்றும் சந்தை நிலவரத்துக்கு ஏற்ப விலையைத் தீர்மானிக்கின்றன. ஒரு குறிப்பிட்ட மருந்தை 50 நிறுவனங்கள் தயாரிக்கின்றன என்று வைத்துக்கொள்வோம். மருந்தின் விலை குறைந்தபட்சமாக ரூ. 20-லிருந்து ரூ. 200 வரை விற்கப்படுகிறது என்றால், இந்த 50 நிறுவனங்களில் 1 விழுக்காட்டுக்கு அதிகமான சந்தை பெற்றுள்ள நிறுவனங்களை மட்டும் கணக்கில் எடுத்துக்கொண்டு, அத்தனை நிறுவனங்களின் விலையையும் கூட்டி, நிறுவனங்களின் எண்ணிக்கையால் வகுத்தால் கிடைக்கும் விலைதான் அதிகபட்ச விலையாக நிர்ணயிக்கப்படும்.

 இதனால், மக்களுக்கு எந்த வகையில் லாபம் என்று பார்த்தால், பெரிய நன்மை விளையாது என்பதைப் புரிந்துகொள்ள முடியும். இத்தகைய விலை நிர்ணயத்தால், பன்னாட்டு நிறுவனங்கள் மற்றும் மருந்துச் சந்தையில் கோலோச்சும் உள்நாட்டின் பெரிய நிறுவனங்கள் மட்டுமே சிறிது பாதிக்கப்படும் என்று தெரிகிறது. ஏனென்றால், அவர்கள் தற்போது விற்கும் விலையைவிடக் குறைவாக விற்க வேண்டிய நிர்பந்தம் ஏற்படும் என்று சொல்லப்படுகிறது. இருப்பினும், இவர்கள் "கூட்டணி' அமைத்துக்கொண்டு, சிறு நிறுவனங்களை வற்புறுத்தி, தொல்லை கொடுத்து, கூடுதல் விலைக்கு விற்கும்படி செய்தால், மருந்து விலை இந்த கம்பெனிகள் விரும்பும் சராசரி விலையிலேயே நிற்கும். இதைச் செய்வது அவர்களுக்கு எளிது.

 ரூ. 200க்கு விற்கப்படும் மருந்தின் விலை, இந்த கூட்டிக் கழிக்கும் நடைமுறையால் ரூ. 100 ஆகக் குறையும். ஆனால், ரூ. 20க்கு கிடைத்து வந்த மாத்திரையின் விலை உயரும்போது, இந்த சராசரி விலையும் உயரும்.

ஒரு நிறுவனத்தால் ஒரு மாத்திரையை ரூ. 20க்குத் தயாரிக்க முடியும் என்கின்றபோது, வெறும் தரம், பிராண்டு என்ற பெயரில் விலையை உயர்த்துவதை அரசு எப்படி அனுமதிக்கலாம்? உண்மையாகவே, மத்திய அரசுக்கு மக்கள் மீது அக்கறை இருக்குமானால், ஒரு மருந்துக்கான மூலப்பொருள்கள் யாவை, அதற்கான விலை என்ன என்பதைத் தீர்மானித்து, அதைத் தரமான முறையில் தயாரிக்க ஆகும் செலவையும் அரசே தீர்மானித்து, அதற்கு மேலாக எந்தெந்த நிறுவனங்கள் எத்தனை விழுக்காடு லாபம் வைத்து விற்கலாம் என்பதைத் தீர்மானிக்க வேண்டும். லாபத்தின் அளவை நிறுவனத்தின் விற்றுமுதல், தொழிற்கூடம், தொழிலாளர் எண்ணிக்கை, செலுத்தும் வரியை வைத்து வரிசைப்படுத்தவும் செய்யலாம். ஆனால், எதையும் செய்யாமல், சந்தையில் உள்ள ஒரே வகை மருந்துகளின் விலையை கூட்டி, வகுத்து சராசரி விலையைத் தீர்மானிக்க, பல்வேறு மருத்துவப் பட்டம் பெற்ற பலரைக் கொண்டிருக்கும் தேசிய மருந்து விலை நிர்ணய ஆணையம் தேவையா?

 புதிய மருந்து விலைக் கொள்கை குறித்து அரசு வெளிப்படையாகத் தெரிவித்துள்ள இந்த ஒரு அம்சத்துக்கே மருந்துக் கம்பெனிகள் அனைத்தும் முதலைக் கண்ணீர் விடத் தொடங்கிவிட்டன. இதனால் ஆண்டுக்கு மருந்து தயாரிப்பு நிறுவனங்களுக்கு ஆண்டுக்கு ரூ. 4,200 கோடி வருவாய் குறையும் என்றெல்லாம் பேசத் தொடங்கிவிட்டார்கள். உலக மருத்துவச் சந்தையில் அதிக மருந்து விற்பனையாகும் நாடுகளில் இந்தியா நான்காவது இடத்தில் உள்ளது. ஒவ்வொரு குடிமகனும் தினமும் ஏதாவதொரு மாத்திரையை வாங்கிக்கொண்டுதான் இருக்கிறார். டாக்டர்களும் சாதாரண காய்ச்சலுக்குப் போனாலும், மளிகைச் சாமான் பட்டியல் போல மருந்துகளை எழுதித் தருகிறார்கள். இந்நிலையில், ஒரு அரசு எத்தனை பொறுப்புடன் இந்த விலை நிர்ணயத்தில் ஈடுபட வேண்டும் என்பது சொல்லித் தெரியவேண்டிய ஒன்றல்ல.

 உச்ச நீதிமன்றத்துக்காக தயாரிக்கப்பட்டுள்ள இந்தப் புதிய மருந்து விலைக் கொள்கை, மக்களுக்காகத் தயாரிக்கப்பட்டுள்ளதா என்பதை நுணுக்கமாகப் பார்க்க வேண்டிய நாடாளுமன்றம் அமளியில் முடங்கிக் கிடக்கிறது. அந்த "முடக்குவாதத்துக்கு' மருந்து கண்டுபிடிக்கப்படாத வரையில் இது போன்ற கண்துடைப்பு நிவாரணங்கள் வழங்குவதைத் தடுப்பது இருக்கட்டும், கேள்வி கேட்கக் கூட வழியில்லை.

நன்றி: Dinamani

சட்டம் அனைவருக்கும் சமமாகவா இருக்கிறது?

"சட்டத்தின் முன்னால் அனைவரும் சமம்' என்று சொல்வதை விடப் போலித்தனமான ஒன்று இருக்க முடியாது. பணக்காரர்கள், அரசியல் தொடர்புடையவர்கள், அதிகார வர்க்கத்திற்கு நெருக்கமானவர்கள் ஆகியோருக்கெல்லாம் சட்டத்தின் அணுகுமுறையே வித்தியாசமானது. சராசரிக் குடிமகனிடம் தனது கடமையைச் செய்யும் சட்டம், அவர்களுக்குச் சில விதிவிலக்குகளை வழங்குவதை பல உதாரணங்கள் எடுத்துக்காட்டுகின்றன.

 கடந்த இருபது நாள்களில் நடந்திருக்கும் இருவேறு நிகழ்வுகள், சட்டம் எப்படி அப்பாவிகளின் மீது மட்டுமே பாய்கிறது அல்லது ஏவி விடப்படுகிறது என்பதையும், அதே சட்டம் அரசியல்வாதிகளையும், உயர் பதவிகளில் இருப்பவர்களையும் நெருங்கவே பயப்படுகிறது என்பதையும் வெளிச்சம் போடுகிறது.

 புதுவையில் சிறு தொழில் நடத்தும் ரவி என்பவர் "ஊழலுக்கு எதிரான இந்தியா' அமைப்பைச் சேர்ந்தவர். இவர் இணையதளத்திலுள்ள தனது "ட்விட்டர்' பக்கத்தில், காங்கிரஸ் கட்சியின் தலைவி சோனியா காந்தியின் மருமகன் ராபர்ட் வதேராவைவிடப் பல மடங்கு சொத்து சேர்த்து விட்டிருப்பவர் மத்திய நிதியமைச்சர் ப. சிதம்பரத்தின் மகன் கார்த்தி சிதம்பரம் என்று குறிப்பிட்டிருந்தார். இதுவொன்றும் புதிய குற்றச்சாட்டு அல்ல. கடந்த ஏப்ரல் மாதம் ஜனதாக் கட்சித் தலைவர் சுப்பிரமணியன் சுவாமி சில ஆவணங்களை இணைத்து கார்த்தி சிதம்பரத்திற்கு ஏர்செல் - மாக்சிஸ் முறைகேட்டில் தொடர்பு உண்டு என்பதுவரை குறிப்பிட்டுப் பிரதமருக்கு ஒரு கடிதமே எழுதியிருந்தார்.

 சுப்பிரமணியன் சுவாமியின்மீது மானநஷ்ட வழக்குப் போடவோ, அவரைக் கைது செய்யச் சொல்லியோ கேட்க கார்த்தி சிதம்பரத்திற்குத் துணிவு இல்லை. ஆனால் பாவம், ரவி என்பவர் அவரும் நண்பர்களும் மட்டுமே பகிர்ந்துகொள்ளும் ட்விட்டரில் கருத்துத் தெரிவித்தவுடன் கொதித்தெழுந்து, புதுவைக் காவல்துறையிடம் புகார் கொடுக்க அவர்களும் நன்றி விசுவாசத்துடன் ரவியைக் கைது செய்திருக்கிறார்கள். தனி மனிதரைப் பற்றிய அவதூறைப் பரப்பிய குற்றத்துக்காகத் தகவல் தொழில்நுட்பச் சட்டப்பிரிவு "66 ஏ'யின் கீழ் ரவி கைது செய்யப்பட்டு, பிறகு பிணையில் விடுவிக்கப்பட்டிருக்கிறார்.

 2008-இல் கொண்டுவரப்பட்ட இந்தச் சட்டப்பிரிவு செல்லுமா செல்லாதா என்பது ஒருபுறம் இருக்கட்டும். ஆனால், இதைத் தொடர அனுமதித்தால் இணையதளத்தில் எதுவுமே பதிவு செய்ய முடியாது, ஒருவருக்கொருவர் கருத்துப் பரிமாற்றம் செய்துகொள்ள முடியாது என்கிற நிலைமையல்லவா ஏற்பட்டுவிடும்? கார்த்தியின் பெற்றோர்கள் இருவரும் சட்டம் படித்தவர்களாக இருந்தும், குறைந்தபட்சம் சம்பந்தப்பட்டவருக்கு இது தொடர்பாக ஏன் வழக்குத் தொடரக்கூடாது என்று கேட்டுத் தாக்கீது அனுப்பப்பட்டிருக்க வேண்டாமா? ஆட்சியும் அதிகாரமும் கையிலிருக்கும் தைரியத்தில், காவல்துறையைத் தனது கைப்பாவையாக்கி ஓர் அப்பாவிக் குடிமகனைக் கைது செய்வது என்ன நியாயம்? சட்டம் அனைவருக்கும் சமமாகவா இருக்கிறது?

 மும்பையில் சிவசேனைத் தலைவர் பால் தாக்கரே இறந்தது தொடர்பாக உச்ச நீதிமன்ற முன்னாள் நீதிபதியும், இந்தியப் பிரஸ் கௌன்சில் தலைவருமான மார்க்கண்டேய கட்ஜு தனது சமூக வலைதளத்தில் ஒரு கருத்தைப் பதிவு செய்திருக்கிறார். "நான் ஏன் தாக்கரேவுக்கு இரங்கல் தெரிவிக்கவில்லை?' என்கிற தலைப்பிலான  அந்தக் கருத்துப் பதிவில், பால் தாக்கரே முன்வைத்த "மண்ணின் மைந்தர் கொள்கை' அரசியல் சட்டத்துக்கும், தேச ஒற்றுமைக்கும் எதிரானது என்கிறார் அவர்.

 அதே பிரச்னையில் ஷஹீன்ததா என்கிற 21 வயதுப் பெண், "பால் தாக்கரேயின் மரணத்துக்காக மும்பை ஸ்தம்பித்ததன் காரணம் அச்சமே தவிர அவர்மீதான மரியாதை அல்ல. இந்த நிலை நம் மீதான திணிப்பு, நமது தேர்வு அல்ல என்பதை அவர்கள் அறிந்துகொள்ள வேண்டும்' என்று தனது முகநூலில் கருத்து வெளியிடுகிறார். தனக்கும் அந்தக் கருத்தில் உடன்பாடு உண்டு என்று ரேணு சீனிவாசன் என்கிற பெண் ஆமோதித்துப் பதிவு செய்கிறார்.

 சட்டப்பிரிவு 505(2)ன் கீழ் இரு தரப்பினருக்கிடையே பகையையும் வெறுப்பையும் வளர்க்கும் விதத்தில் கருத்துத் தெரிவிக்கப்பட்டதாகக் கூறி மும்பை காவல்துறை ஷஹீன்ததாவையும், ரேணு சீனிவாசனையும் கைது செய்கிறது. இந்தக் கைது விவகாரம் விமர்சனத்துக்கு உள்ளானதால் அவர்கள் ரூ. 15,000 செலுத்திப் பிணையில் செல்ல அனுமதிக்கப்படுகிறார்கள்.

 இவர்கள்மீது பாய்ந்த சட்டப் பிரிவு 505(2) ஏன் நீதிபதி மார்கண்டேய கட்ஜு மீது பாயவில்லை? இவர்கள் அப்பாவிகள் அதனால்தான் சட்டம் பாய்கிறது.

 அன்றாடம் அரசியல் மேடைகளில் மிகவும் தரக்குறைவாகப் பேசும் அத்தனை பேச்சாளர்கள் மீதும் இந்தச் சட்டம் பாய வேண்டுமே, ஏன் இல்லை? தென்னிந்தியர்கள் மும்பையிலிருந்து வெளியேற வேண்டும் என்று பால் தாக்கரே பேசியபோதும், பிகாரிகளை வெளியேற்ற வேண்டும் என்று அவரது சகோதரர் மகன் ராஜ் தாக்கரே பேசியபோதும் பாயவில்லையே ஏன்? அப்பாவிகளாக இருந்தால் ஒன்றுமில்லாத விஷயத்தைக்கூடக் குற்றமாக்கி சட்டம் தனது கடமையைச் செய்யும், அப்படித்தானே?

 தகவல் தொழில்நுட்பச் சட்டப்பிரிவு 66 ஏ ஆனாலும், சட்டப்பிரிவு 505(2) ஆனாலும், அவை அரசியல் சட்ட அடிப்படை உரிமையான 19(1)(எ)வுக்கு மேலானதாக இருக்க முடியாது. ஒரு தனிமனிதனின் பேச்சுரிமையையும், கருத்து உரிமையையும் கட்டுப்படுத்த எந்தச் சட்டத்தாலும் முடியாது என்பதால்தான் அதற்கு அடிப்படை உரிமை அந்தஸ்து வழங்கப்பட்டிருக்கிறது.

 மனத்தில் பட்டதைத் துணிந்து சொல்லும் உரிமைக்குப் பெயர்தான் சுதந்திரம். அதைத்தான் ரவியும், ஷஹீன்ததாவும், ரேணு சீனிவாசனும் செய்தார்கள். சுப்பிரமணியன் சுவாமியும், நீதிபதி மார்கண்டேய கட்ஜு-வும் செய்தார்கள். அவர்கள் எல்லோருமே பாராட்டுக்குரியவர்கள்தான், அவரவர் பாதையில்! ஆனால், சட்டம் ஏன் சமமாக இல்லை  என்பதுதான் வேதனையளிக்கிறது.

 நீதியை நிலைநாட்டுவதற்காக வகுக்கப்பட்ட சட்டம் அநீதிக்குத் துணை போகிறதே, அதுவும் வேதனையளிக்கிறது!

நன்றி: Dinamani

தொழிலதிபர்கள் பான்டீ சத்தா & ஹர்தீப் சத்தா - சிறு குறிப்பு

தில்லியைச் சேர்ந்த தொழிலதிபர்கள் பான்டீ சத்தா என்கிற குரு பிரீத் சிங் சத்தாவும் அவரது தம்பி ஹர்தீப் சத்தாவும் ஒருவரை ஒருவர் சுட்டுக்கொண்டு இறந்தார்கள். இரண்டு சமூகவிரோதிகள் மடிந்ததை, இந்தியாவின் அத்தனை தேசிய நாளிதழ்களிலும் முதல் பக்கச் செய்தியாக, சில பத்திரிகைகளில் தலைப்புச் செய்தியாக வெளியிடப்படும் அளவுக்கு அந்தக் கொலைகள் முக்கியத்துவம் பெறுகின்றன என்றால் அதற்குக் காரணம் இல்லாமல் இல்லை.

 பான்டீ சத்தாவினுடைய வர்த்தகக் குழுமத்தின் ஆண்டுக்கான பற்றுவரவு 6,000 கோடி ரூபாயிலிருந்து 20,000 கோடி ரூபாய் வரை. பஞ்சாப் மாநில முன்னாள் முதல்வர் அமரேந்திர சிங், உத்தரப் பிரதேச முன்னாள் முதல்வர்கள் மாயாவதி, முலாயம் சிங் யாதவ் போன்றோருக்கு மிகவும் நெருக்கமானவராக இருந்தவர் பான்டீ சத்தா. அவரது "வேவ்' (அலைகள்) குழுமம் செய்யாத தொழில்கள் இல்லை. கை வைக்காத துறைகள் இல்லை.

 பஞ்சாபில் உள்ள மொஹாலியில் 264 ஏக்கர் பரப்பில் "பேர்லேக்ஸ்' என்றொரு ஒரு துணை நகரம் உருவாகிக் கொண்டிருக்கிறது. காஜியாபாதில் 4,800 ஏக்கரில் "ஹை - டெக் சிட்டி' என்கிற குட்டி நகரத்தை உருவாக்கி வருகிறது அவரது நிறுவனம். "கேரா டௌன் பிளானர்ஸ்' என்கிற நிறுவனத்தின் மூலம் ஜெய்ப்பூருக்கு அருகில் 125 ஏக்கரில் ஒரு நவீன குடியிருப்பு உருவாகி வருகிறது. மொராதாபாத் நகரில் 52 ஏக்கரில் "வேவ் கிரீன்ஸ்' என்கிற குடியிருப்பும், கிரேட்டர் நொய்டாவில் 29 ஏக்கரில் "புல்மேரியா கார்டன் எஸ்டேட்' என்ற பெயரில் ஒரு குடியிருப்பும் உருவாகி வருகிறது. இவை அனைத்தும் பான்டீ சத்தாவின் நிறுவனங்களால் நிர்வகிக்கப்படுபவை.

 இத்துடன் முடிந்துவிடவில்லை பான்டீ சத்தாவின்  வியாபார சாம்ராஜ்யம். வடநாட்டிலேயே மிகப்பெரிய சர்க்கரை உற்பத்தியாளர் பான்டீ சத்தாவாகத்தான் இருப்பார். உத்தரப் பிரதேசத்தில் ஏழு சர்க்கரை ஆலைகளும், பஞ்சாபில் ஒரு சர்க்கரை ஆலையும் அவருக்கு இருக்கின்றன. 2007-இல் அன்றைய மாயாவதி அரசு இயங்கிக் கொண்டிருந்த பத்து கூட்டுறவு சர்க்கரை ஆலைகளைத் தனிநபர் மயமாக்கத் தீர்மானித்தது. அவற்றில் 5 சர்க்கரை ஆலைகள் மிகக் குறைந்த விலைக்கு பான்டீ சத்தாவின் நிறுவனத்துக்கு வழங்கப்பட்டது. இதுபற்றிக் கணக்குத் தணிக்கை அதிகாரி தனது அறிக்கையில் அரசுக்கு ரூ. 1,200 கோடி இழப்பு ஏற்பட்டிருப்பதாகக் கொடுத்த அறிக்கை தூசு பிடித்துக் கொண்டிருக்கிறது.

 "வேவ்' என்கிற பெயரில் மதுபானங்கள் தயாரிக்கும் பான்டீயின் நிறுவனம் பல சர்க்கரை ஆலைகளை வைத்திருப்பதுடன், வடநாட்டில் கோகோ கோலாவின் உரிமம் பெற்ற உற்பத்தியாளரும்கூட. மூன்று காகிதத் தொழிற்சாலைகள் வைத்திருப்பதுடன், 2,500-க்கும் அதிகமான சில்லறை மதுபான விற்பனைக் கடைகளும் இந்தக் குழுமத்துக்குச் சொந்தம். திரைப்படத் துறையையும் விட்டு வைக்கவில்லை பான்டீ சத்தா. திரைப்பட விநியோகம், தயாரிப்பு என்று மும்பை திரையுலகத்திலும் அசைக்க முடியாத சக்தியாக இந்தக் குழுமம் தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொண்டுவந்தது.

 இவ்வளவு கதைகளும், பான்டீ சத்தாவின் வீரதீரப் பிரதாபங்களும் எதற்காக என்று கேட்டுவிட வேண்டாம். பான்டீ சத்தா ஒன்றும் பரம்பரைப் பணக்காரரோ, பல ஆண்டுகள் உழைத்து ஒரு மிகப்பெரிய குழுமத்தை உருவாக்கிய தொழிலதிபரோ அல்ல என்பதுதான் கவனிக்க வேண்டிய ஒன்று.

 பான்டீ சத்தாவின் தந்தை குல்வந்த் சிங் சாராயக் கடை ஒன்றின் அருகில் சோடா, நொறுக்குத் தீனி, ஆம்லெட், வேகவைத்த முட்டை, சிகரெட் போன்றவற்றை விற்பனை செய்து கொண்டிருந்தார். அவருக்குத் துணையாக பான்டீ சத்தாவும் சகோதரர்களும் பணியாற்றி வந்தனர். குல்வந்த்சிங்கிற்கு ஒரு சாராயக் கடை உரிமம் கிடைத்ததிலிருந்து வியாபாரம் கொழிக்க ஆரம்பித்தது. அதற்கு முக்கியமான காரணம், பான்டீ சத்தாவும் சகோதரர்களும் எந்தவித அடிதடிக்கும் தயாராக இருந்ததும், அடியாள் பட்டாளத்தை உருவாக்கி வைத்திருந்ததும்தான்.

  அப்பா குல்வந்த் சிங்கின் மரணத்திற்குப் பின் குடும்பம் ஒன்றாகத்தான் இருக்க வேண்டும் என்றும் சகோதரர்கள் ஒற்றுமையாக வியாபாரம் செய்ய வேண்டுமென்றும் அவர்களது தாயார் பிடிவாதமாக இருந்தார். பான்டீ சத்தாவின் மகன் குர்தீப் தலையெடுக்கும்வரை எல்லாமே நன்றாகத்தான் இருந்தது. அதற்குப்பின் பான்டீ சத்தாவுக்கும் அவரது கடைசித் தம்பி ஹர்தீப்புக்கும் இடையிலான உறவு சரியாக இல்லை. ரூ. 1,200 கோடி தந்து ஹர்தீப்பை ஒதுக்கிவிட பான்டீ சத்தா தீர்மானித்திருந்த நிலையில்தான் ஹர்தீப் அண்ணனைச் சுட, அவர் திரும்பச் சுட, இருவரும் இறந்து விட்டனர்.

 பான்டீ சத்தாவின் கொலையை விடுவோம். அது ஏதோ உத்தரப்பிரதேசம் தொடர்பான ஒன்று என்று தள்ளிவிட முடியாது. ஒவ்வொரு மாநிலத்திலும், ஒவ்வொரு மாவட்டத்திலும், ஒவ்வொரு ஊரிலும், ஒவ்வொரு தெருவிலும் பான்டீ சத்தாக்கள் உருவாகி இருக்கிறார்கள் என்பதுதானே நிஜம்? கடந்த 20 ஆண்டுகளில் கோடீஸ்வரர்களான பலரும் பான்டீ சத்தாக்கள்தான் என்பதுதானே நிஜம்? மாயாவதி ஆண்டாலும் முலாயம் சிங் ஆண்டாலும் ஆட்சி மாற்றத்தால்  பாதிக்கப்படாத பான்டீ சத்தாக்கள் எல்லா மாநிலங்களிலும் பெருகி விட்டதுதானே நிஜம்?

÷சாராயம் விற்றுக் கொண்டிருந்தவர்கள், தொழிலதிபர்களாகி விடுகிறார்கள். தொழிலதிபர்களானவுடன் பள்ளிகளையும், கல்லூரிகளையும் கட்டி "கல்வித் தந்தை' என்று தங்களைத் தாங்களே அழைத்துக் கொள்கிறார்கள். முடிந்தால் அரசியல் கட்சியில் சேர்ந்து எம்.எல்.ஏ., எம்.பி., ஏன் அமைச்சர்களே கூட ஆகிவிட முடிகிறது.  சொந்தக் கட்சி தொடங்கி விடுகிறார்கள். கேட்டால் எல்லாமே சட்டப்படிதான் செய்திருக்கிறோம் என்கிறார்கள்.

÷ராபர்ட் வதேராவிலிருந்து நிதின் கட்கரியிலிருந்து, அத்தனை பேரும் சொல்வது அதைத்தான். 30% வருமான வரி கட்டிவிட்டால் எதுவும் சட்டப்படியாகிவிடும், அப்படித்தானே? ஒருவர் எப்படி சம்பாதித்தார் என்று தெரிந்துகொள்ள விரும்பினால், அது தனிமனித உரிமையில் தலையிடுவதாகிவிடும், அப்படித்தானே?

 அரசியல்வாதிகளின் துணையில்லாமல் இவர்களால் பணக்காரர்களாகி இருக்க முடியாது. இவர்களது துணையில்லாமல் நமது அரசியல்வாதிகளால் பொதுவாழ்க்கையில் தொடர முடியாது. அதுதான் சுதந்திரம் என்றால், எதற்காகத் தேர்தல், ஜனநாயகம் என்றெல்லாம் போலி வேஷம் போட வேண்டும்? யார் கொள்ளையடிப்பது, வசூலைப் பெறுவது என்பதற்கு வாக்குகளால் ஏலம் போடுவதற்குப் பெயர்தான் ஜனநாயகமா?

நன்றி: Dinamani

சிறைச்சாலை - அதிர்ச்சி தரும் புள்ளிவிவரங்கள்

தேசியக் குற்றவியல் ஆவணக் காப்பகம் கடந்த ஆண்டுக்கான அறிக்கையை வெளியிட்டிருக்கிறது. அந்த அறிக்கையில் இரண்டு அதிர்ச்சி தரும் புள்ளிவிவரங்கள் தரப்பட்டுள்ளன. முதலாவது, இந்திய சிறைச்சாலைகளில் ஏற்பட்டிருக்கும் இடநெருக்கடியும், அதனைத் தொடர்ந்து காணப்படும் பிரச்னைகளும். இரண்டாவது, இந்தியாவிலேயே அதிகமான துர்மரணங்கள் தமிழகச் சிறைச்சாலைகளில் நடந்திருப்பது!

 இந்தியாவிலுள்ள 1,382 சிறைச்சாலைகளில் அதிகபட்சம் 3,33,782 கைதிகளைத் தங்க வைக்கலாம். ஆனால் 3,72,296 கைதிகள் இருப்பதாகக் கூறுகிறது குற்றவியல் ஆவணக் காப்பகம் வெளியிட்டிருக்கும் புள்ளிவிவரம். அளவுக்கு அதிகமான கைதிகள் சிறையில் அடைக்கப்படும்போது, அவர்களுக்கான அடிப்படை வசதிகளைச் செய்துதர முடியாத சூழல் ஏற்படுவதும், முறையான பாதுகாப்பு வசதிகளைச் செய்யமுடியாத நிலைமை ஏற்படுவதும் தவிர்க்க முடியாதது.

 சிறைகளில் கைதிகளாக அடைக்கப்பட்டிருக்கும் 3,72,296 பேரில் 3,56,902 பேர் ஆண்கள். 16,024 பேர் பெண்கள். இதில் ஆயுள் தண்டனைக் கைதிகளாக இருக்கும் 68,935 கைதிகளில், 66,199 ஆண்களும், 2,736 பெண்களும் இருக்கிறார்கள். 4,959 பெண்கள் உள்ளிட்ட தண்டனைக் கைதிகளின் எண்ணிக்கை 1,28,593 என்றால் 10,934 பெண்கள் உள்ளிட்ட விசாரணைக் கைதிகளின் எண்ணிக்கை 2,41,200. 2,020 தண்டனைக் கைதிகளும், 3,601 விசாரணைக் கைதிகளும் வெளிநாட்டவர்கள்.

 தூக்கு தண்டனை விதிக்கப்பட்டு இன்னும் தண்டனை நிறைவேற்றப்படாமல் இந்தியச் சிறைச்சாலைகளில் இருக்கும் 477 கைதிகளில் 465 பேர் ஆண்கள், 12 பேர் பெண்கள். இவர்களில் 174 பேர் உத்தரப் பிரதேசத்திலும், 61 பேர் கர்நாடகத்திலும், 50 பேர் மகாராஷ்டிரத்திலும், 24 பேர் தில்லியிலும் எப்போது தங்களுக்குத் தண்டனை விதிக்கப்படும் என்று தெரியாமல் காத்திருக்கிறார்கள்.

 இந்தியாவிலேயே அதிகமான அளவு கைதிகள் உத்தரப் பிரதேசத்தில்தான் காணப்படுகிறார்கள். அங்கே உள்ள 64 சிறைச்சாலைகளில் மட்டும் 82,383 கைதிகள் அடைக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். அடுத்த இடத்தில் இருப்பது மத்தியப் பிரதேசம். பிகார் மூன்றாவது இடத்தில் இருக்கிறது. இந்தியாவிலேயே அதிக சிறைச்சாலைகள் (215) உள்ள  மாநிலமான மகாராஷ்டிரம் கைதிகளின் எண்ணிக்கையில் நான்காவது இடத்தில்தான் இருக்கிறது.

 வேதனைக்குரிய விஷயம் என்னவென்றால், பல்வேறு சிறைகளில் தங்கள் தாயுடன் 1,729 குழந்தைகளும் அடைபட்டுக் கிடப்பதுதான். இதில் 440 குழந்தைகள், குற்றம் நிரூபிக்கப்பட்டு தண்டனை அனுபவிக்கும் 383 தண்டனைக் கைதிகளின் குழந்தைகள். ஆனால், ஏனைய 1,289 குழந்தைகளின் 1,177 தாய்மார்கள் விசாரணைக் கைதிகள். விசாரணை முடிந்து இவர்கள் நிரபராதிகள் என்று நிரூபிக்கப்பட்டாலும், சிறைச்சாலை நினைவுகள் அந்தக் குழந்தைகளின் பிஞ்சு மனதில் பாதிப்பை ஏற்படுத்தாது என்பது என்ன நிச்சயம்?

  கடந்த ஆண்டில் மட்டும் 43 பெண்கள் உள்பட 1,332 கைதிகள் சிறைச்சாலையில் மரணமடைந்திருக்கிறார்கள். இதில் 1,244 மரணங்கள் இயற்கையானவை. இயற்கை மரணமல்லாத பட்டியலில் முதலிடம் வகிப்பது தமிழகம்தான். தமிழக சிறைச்சாலைகளில் கடந்த ஆண்டில் நடந்த 15 மரணங்களில் 13 மரணங்கள் தற்கொலைகள் என்றும், ஒருவர் இன்னொரு கைதியால் கொல்லப்பட்டார் என்றும், ஒருவர் "இன்ன காரணம் என்று கூற முடியாத மரணம்' என்றும் அந்த அறிக்கை தெரிவிக்கிறது.

 இதில் கவனிக்க வேண்டிய முக்கியமான அம்சம், விசாரணைக் கைதிகளின் எண்ணிக்கை அதிகரித்திருப்பதுதான். இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் 2,04,480 ஆக இருந்த விசாரணைக் கைதிகளின் எண்ணிக்கை இப்போது 2,41,200 ஆக அதிகரித்திருக்கிறது. இதில் சில விசாரணைக் கைதிகள் ஐந்து ஆண்டுகளுக்கும் அதிகமாகச் சிறைச்சாலைகளில் தங்கள் வாழ்நாளைக் கழித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அவர்கள் குற்றவாளிகளா, நிரபராதிகளா என்று விசாரித்துத் தீர்ப்புக் கூறுவதில் ஏற்படும் தாமதம்தான் இந்த நிலைமைக்குக் காரணம்.

  இதுபோல, தீர்ப்பு வழங்கப்படாமல் விசாரணைக் கைதிகளாக இருப்பவர்களின் எண்ணிக்கை பிகாரிலும், உத்தரப் பிரதேசத்திலும்தான் மிக அதிகமாக இருப்பதைப் புள்ளிவிவரங்கள் தெரிவிக்கின்றன. பிகார், உத்தரப் பிரதேசம், மத்தியப் பிரதேசம் ஆகிய மூன்று மாநிலங்களில் மட்டும் ஏறத்தாழ ஒரு லட்சம் பேர் "விசாரணைக் கைதிகள்' என்ற பெயரில் அடைபட்டுக் கிடக்கிறார்கள். இவர்களில் பெரும்பாலோர் தவறு செய்யாமல் மாட்டிக்கொண்ட அப்பாவிகளாகவும், தங்களுக்காக வழக்கு நடத்த வழியில்லாத ஏழைகளாகவும் இருக்கக்கூடும்.

 ஏறத்தாழ 2 கோடி வழக்குகள் கீழமை நீதிமன்றங்களிலும், 35 லட்சம் வழக்குகள் மேலமை நீதிமன்றங்களிலும் தேங்கிக் கிடக்கின்றன. பல்வேறு நீதிமன்றங்களில் உள்ள கிரிமினல் வழக்குகளில் 6% வழக்குகளில் மட்டுமே குற்றம் நிரூபிக்கப்பட்டு தண்டனை வழங்கப்படுகிறது. அதாவது, 94% வழக்குகளில் அப்பாவிகளோ, தகுந்த சாட்சியம் இல்லாமல் குற்றம் சாட்டப்பட்டவரோ விசாரணைக் கைதியாகக் காலத்தைக் கழித்த அவலம். உடனடி நீதி கிடைத்திருந்தால் அவர் சிறைச்சாலையில் தேவையில்லாமல் தமது வாழ்நாளை வீணாக்கி இருக்க வேண்டாம்.

 1998 உச்ச நீதிமன்ற வழிகாட்டுதலின்படி, உள்ளூர்வாசிதான் ஒருவருக்குப் பிணையாக இருக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லை என்றாலும், பல கீழமை நீதிமன்றங்கள் கைதிகளை ஜாமீனில் விடுவதற்குத் தயங்குகின்றன. அதன் விளைவாக விசாரணைக் கைதிகளால் சிறைச்சாலைகள் நிரம்பி வழிகின்றன. தேவையில்லாமல், விசாரணைக் கைதிகளுக்கும் சேர்த்து அரசு செலவு செய்ய வேண்டிய நிலை. விரைவான நீதி உறுதி செய்யப்படாதவரை, சிறைச்சாலைகள் நிரம்பித்தான் வழியும். பலரது வாழ்க்கை வீணாகும். மக்கள் வரிப்பணமும்தான்...!

நன்றி: Dinamani

ஆசிரியர் தகுதித் தேர்வு மிகவும் இன்றியமையாதது

ஆசிரியர் தகுதித் தேர்வு அண்மையில் நடத்தப்பட்டபோது, தேர்வு எழுதியவர்களில் 0.3 சதவீதம் பேர் மட்டுமே தேர்ச்சி பெற்றனர். அப்போது தேர்வு எழுதியவர்கள் பலரும் வினாத்தாள் கடினமாக இருந்தது என்று கருத்துத் தெரிவித்ததால், மீண்டும் ஒருமுறை தேர்வு நடத்தப்பட்டது. இந்தத் தேர்விலும் சுமார் 3 சதவீதம் பேர் மட்டுமே தேர்ச்சி பெற்றுள்ளனர்.

இரண்டு முறையும் தேர்ச்சி விகிதம் குறைவு என்பதால் இந்தத் தேர்வு முறை தவறு என்று ஆசிரியர் அமைப்புகள், கூட்டணிகள் சார்பில் கருத்துத் தெரிவிக்கப்பட்டு, தகுதித்தேர்வு முறையை ரத்து செய்ய வேண்டும் என்று கோரிக்கை வைக்கப்படுகிறது.

ஆனால், அவர்கள் முன்வைக்கும் காரணங்கள் அவர்கள் கோரிக்கைக்கு வலு சேர்ப்பதாக இல்லை.

வினாத்தாள் கடினம் என்பதையே திரும்பத் திரும்பச் சொல்லிக்கொண்டிருக்க முடியாது. 6 லட்சம் பேர் தேர்வு எழுதும்போது, வினாத்தாள் கடினமாகத்தான் இருக்க முடியும். அதற்காகத்தான் அதை "தகுதித் தேர்வு' என்று அழைக்கிறார்கள்.

இந்த அமைப்புகள் எழுப்பும் இன்னொரு கேள்வி, ஒரு தமிழாசிரியர் பணிக்கு விண்ணப்பிப்பவர் ஏன் மற்ற பாடங்களின் கேள்விக்குப் பதில் எழுத வேண்டும், ஆங்கில ஆசிரியர் பணியேற்கப்போகிறவர் ஏன் தாவரவியல், கணிதம் ஆகிய பாடங்களுக்கான கேள்விகளை எதிர்கொள்ள வேண்டும் என்பதுதான். மேலும், பி.எட். பாடத்திட்டத்திலிருந்து அதிகக் கேள்விகள் இடம்பெறுகின்றன என்ற முணுமுணுப்பும் உண்டு. இதில் எந்தவித நியாயமும் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை.

இவர்கள் பணியாற்றப்போவது கல்லூரியில் அல்ல, பள்ளிகளில் பணியாற்றப் போகிறவர்கள். தமிழகத்தின் அரசுப் பள்ளிகளில் 90 சதவீதம் புறநகர்ப் பகுதிகளில் இருப்பவை. பல நடுநிலைப் பள்ளிகளிலும் மேனிலைப் பள்ளிகளிலும் ஒரே ஆசிரியர் இரண்டு பாடங்களை எடுக்க வேண்டிய தேவையும் பொறுப்பும் இருக்கிறது.

மேலும், ஒரு மாணவன் ஓர் ஆசிரியரைத் தனக்குத் தெரியாத அனைத்தும் தெரிந்தவராக மதிக்கிறார். அனைத்துப் பாடங்களிலும் ஆசிரியருக்குத் தேர்ச்சி இல்லாவிட்டாலும், அந்நிலையில் அவர் கேட்கும் கேள்விகளுக்கு, குறைந்தபட்சம் அதற்கான சரியான விடையை எங்கே தேடலாம் என்கின்ற அறிவு படைத்தவராக ஆசிரியர் அமைய வேண்டும். இதுதானே நியாயமான எதிர்பார்ப்பாக இருக்க முடியும்?

அதைக் கருதியே, பல்வேறு பாடங்களில் இருந்தும் அடிப்படைக் கேள்விகள் மட்டுமே கேட்கப்பட்டுள்ளன. இதையும்கூட தவறு என்று சொல்வார்கள் என்றால், அவர்கள் கல்லூரி விரிவுரையாளர்களாகப் பணியாற்ற முயற்சி செய்யலாமே தவிர, பள்ளிகளில் பணியாற்ற வேண்டியதில்லை.

இந்த இரண்டு தகுதித் தேர்வுகளிலும் அப்பட்டமாகத் தெரியவந்துள்ளது என்னவென்றால், வெற்றி பெற்றிருப்போர் 30 வயதுக்கு உட்பட்டவர்கள் என்பதுதான். அதாவது, தொடர்ந்து படித்துக்கொண்டும், தனியார் பள்ளிகளில் பாடம் நடத்திக்கொண்டும் இருப்போர் மட்டுமே இந்தத் தேர்வில் வெற்றி பெற்றுள்ளனர். பட்டம் மட்டும் வாங்கிக்கொண்டு வேலைவாய்ப்பகத்தில் பதிவு செய்துவிட்டு, பதிவுமூப்பு அடிப்படையில் வேலை கிடைத்துவிடும் என்று எதையும் படிக்காமல் சும்மா இருந்தவர்களால் இத்தேர்வில் வெற்றி பெற முடியவில்லை. இதுதான் மிகவும் கசப்பான உண்மை.

இந்த உண்மையை ஏற்கவும், ஆன்ம பரிசோதனை நடத்தவும் முயல வேண்டிய ஆசிரியர் அமைப்புகள், கூட்டணிகள், அதற்கு மாறாக பணம் கொடுத்துதான் இவர்கள் தேர்ச்சி பெற்றார்கள் என்று சொல்வது தங்களைத் தாங்களே தரம் தாழ்த்திக் கொள்வதற்கு ஒப்பாகும். அறிவால் தேர்ச்சி பெற்றவர்களை வெறும் காழ்ப்புணர்ச்சியால் இதைவிடக் கொச்சைப்படுத்தும் செயல் வேறு ஏதும் இருக்க முடியாது.

தகுதித் தேர்வுகள் மிகவும் இன்றியமையாதது என்பதும், குறிப்பாக ஆசிரியர் பணிக்கு அறிவுத்திறன் சோதனை அவசியமானது என்பதும் மேலும்மேலும் உறுதிப்பட்டுக்கொண்டிருக்கிறது. ஆகவே, தமிழக அரசு இத்தகைய அடிப்படையற்ற விமர்சனங்களுக்காக அச்சப்படாமல், தகுதித் தேர்வைத் தொடர்ந்து முறைப்படி, நடத்தவும், அதில் தேர்ச்சி பெறுவோரை மட்டுமே பணியமர்த்தவும் செய்தல் வேண்டும். அதுமட்டுமே அடுத்த தலைமுறைக்கு நல்ல ஆசிரியர்களை வழங்கும் செயலாக இருக்கும்.

மேலும், தற்போதைய ஆசிரியர்கள் எந்த அளவுக்குத் தங்கள் பாடங்களில் ஆழமும் விரிவும் கொண்ட அறிவுப்புலம் பெற்றிருக்கிறார்கள் என்பது இன்றியமையாத கேள்வி. ஒருமுறை பணியில் சேர்ந்துவிட்டால், அந்த ஆசிரியருக்குச் சம்பளம் மட்டுமே வழங்க வேண்டும் என்பது எந்த நாட்டிலும் இல்லாத ஒரு நடைமுறை. ஆகவே, ஆசிரியர்கள் அனைவருக்கும், அவர்கள் பணியில் சேர்ந்த பிறகு, ஐந்து ஆண்டுக்கு ஒருமுறை, சுய ஆய்வுத் தேர்வு ஒன்றை நடத்துவது அவசியமாகிறது.

காலத்துக்கு ஏற்ப ஆசிரியர்கள் தங்கள் அறிவை வளர்த்துக்கொண்டிருக்கிறார்களா, இவர்களுக்குத் தாங்கள் நடத்தும் பாடப்புத்தகத்தில் உள்ள விஷயங்களாகிலும் முழுமையாகத் தெரிந்திருக்கிறதா என்பதை அறிந்துகொள்ள இத்தகைய சுய ஆய்வுத் தேர்வு அவசியம். அந்தத் தேர்வுகளில் தேர்ச்சி பெற்றால் மட்டுமே ஆசிரியர்களாகத் தொடர அனுமதிக்க வேண்டும். இதற்கு ஆசிரியர்கள் சங்கங்கள் எதிர்ப்பு தெரிவிக்கும் என்பது உறுதி. ஆனாலும், ஓர் ஆசிரியர் காலத்தால் பின்தங்கிவிட்டு, ஒரு மாணவனுக்கு எப்படி அறிவு புகட்ட முடியும்? தகுதியற்ற ஒருவருக்கு மக்கள் வரிப்பணத்தில் சம்பளம் வழங்கிக் கொண்டிருப்பது எந்த வகையில் நியாயம்?

ஒரு சாதாரண தொழிலாளிக்கும்கூட புதிய இயந்திரங்களில் பயிற்சி அளித்து அவரைத் தரப்படுத்துகிறார்கள். மருத்துவர்கள், பொறியாளர்கள் தங்கள் துறையின் தொழில்நுட்ப வளர்ச்சியைப் புத்தாக்கப் பயிற்சிகள் மூலம் வளர்த்துக்கொள்கிறார்கள். ஓர் ஆசிரியர் காலத்துக்கேற்ற அறிவுப்புலம் கொண்டிருக்கிறாரா என்பதை அறிய சுயஆய்வுத் தேர்வு நடத்துவதில் என்ன தவறு?

நன்றி: Dinamani

பிஜேபியின் நேரம் சரியில்லை

பாரதிய ஜனதா கட்சியின் தலைமை குழப்பத்தில் இருப்பது நன்றாக தெரிகிறது. ஊழல் புகார்களால் மத்திய அரசை திணறடித்த காலகட்டம் இத்தனை சீக்கிரம் மறையும் என்றோ, அரசு மீது ஏவிய அம்புகள் ஒவ்வொன்றாக பூமராங் போல் திரும்பி வந்து தாக்கும் என்றோ அதன் தலைவர்களில் எவரும் எதிர்பார்த்திருக்க முடியாது.  டூஜி, நிலக்கரி போன்ற வார்த்தைகளை அவர்கள் உச்சரிப்பது நின்றுவிட்டது. புகார்களுக்கு இலக்கான தலைவர் நிதின் கட்கரியை காப்பாற்றுவதா கைவிடுவதா என்பதில் இரு அணிகளாக பிரிந்து நிழல் யுத்தம் நடத்துகின்றனர். அக்கட்சியின் கையிலிருந்த ஆயுதங்களில் அநேகம்  உடைந்துவிட்டதால் சில்லரை வர்த்தகத்தில் அன்னிய முதலீட்டுக்கு எதிர்ப்பு என்பதை மட்டும் வலுவாக பிடித்துக் கொண்டு அரசின் நெற்றியில் ஒரு கோடாவது கிழிக்கலாம் என்று காத்திருந்தது.  அந்த நேரத்தில்தான் திடீரென்று சி.பி.ஐ இயக்குனர் நியமன விவகாரத்தில் மூக்கை நுழைத்து காயம்பட்டிருக்கிறது பிஜேபி தலைமை. தற்போதைய சி.பி.ஐ இயக்குனர் ஏ.பி.சிங்கின் பதவிக்காலம் இம்மாதம் 30ம் தேதி முடிகிறது. அந்த இடத்துக்கு ரஞ்சித் சர்மாவை அரசு நியமித்துள்ளது. அதை பிஜேபி எதிர்க்கிறது. நிறுத்தி வைக்குமாறு பிரதமருக்கு அருண் ஜேட்லியும் சுஷ்மா ஸ்வராஜும் கையெழுத்திட்டு கடிதம் அனுப்பியுள்ளனர். 

பிரதமர், எதிர்க்கட்சி தலைவர், தலைமை நீதிபதி அடங்கிய குழுதான் சிபிஐ இயக்குனரை நியமிக்க வேண்டும் என்று கேட்கின்றனர். மத்திய கண்காணிப்பு ஆணையர் (சிவிசி) -பரிசீலித்து பரிந்துரைக்கும் 3 பெயர்களில் ஒன்றை பிரதமர் தலைமையிலான நியமனங்கள் குழு தேர்வு செய்வது இப்போதுள்ள நடைமுறை. பிஜேபி சொல்லும் நடைமுறை ஒரு யோசனை என்ற அளவில் மட்டுமே நாடாளுமன்ற மேலவையில் சமர்ப்பிக்கப்பட்டுள்ளது. அது சட்டமாகுமா எப்போது ஆகும் என்பதை யாராலும் சொல்ல முடியாது. அதுவரை சிபிஐ இயக்குனர் நாற்காலியை காலியாக வைத்திருக்க முடியுமா என்று காங்கிரஸ் கேட்கிறது. ராம் ஜெத்மலானியும் அதையே கேட்பது பிஜேபியின் நேரம் சரியில்லை என்பதற்கு இன்னுமொரு எடுத்துக்காட்டு. எதிர்க்கட்சி என்பதால் அரசு செய்யும் எல்லாவற்றையும் எதிர்ப்பதா என்கிறார்.  இந்த குழப்பத்தை பார்த்தால், அன்னிய முதலீட்டை ஆதரித்து அக்கட்சியில் கோஷம் எழுந்தாலும் ஆச்சரியமில்லை.

நன்றி: Dinakaran

இலங்கையின் உச்ச அரசு நீதி மன்றம்

இலங்கையின் தலைமை நீதிபதியை நீக்க நாடாளுமன்றம் தொடங்கியுள்ள நடவடிக்கை தெற்காசிய நாடுகள் அனைத்திலும் ஆர்வமாக கவனிக்கப்படுகிறது. பிரிட்டனின் காலனியாக இருந்து விடுதலை பெற்ற இந்த நாடுகள் பிரிட்டிஷ் சட்ட நடைமுறைகளை பின்பற்றி நீதித்துறையை நிர்வகிக்கின்றன.  அந்த வகையில், உச்ச நீதிமன்ற  நீதிபதியை நீக்குவதற்கான வழிமுறை இந்த நாடுகளில் ஏறத்தாழ ஒரே மாதிரியானவை. ஷிராணி பண்டாரநாயக மீது 14 குற்றச்சாட்டுகள் எழுப்பப்பட்டுள்ளன. 54 வயதாகும் இந்த பெண்மணி அதிகாரத்தை தவறாக பயன்படுத்தி பெரும் பணம் சேர்த்து அந்நிய வங்கிகளிலும் வெளிநாடுகளிலும் பதுக்கியுள்ளார் என்ற புகார்கள் பிரதானம். அரசியல் காரணங்களால் இந்த குற்றச்சாட்டுகள் சுமத்தப்படுவதாக பலர் நம்புகின்றனர். இருக்கலாம். 'நல திட்டங்களுக்கான நிதியை எவ்வாறு செலவிடுவது என்பதை மாநில அரசுகள் தீர்மானிக்கலாம்' என்ற நடைமுறையை ராஜபக்ச அரசு மாற்றியதை எதிர்த்த வழக்கில் அரசை ஷிராணி விமர்சித்து இருந்தார். மாநில அரசுகளின் அதிகாரம் மத்திய அரசுக்கு மாற்றப்பட்டது. அந்த அதிகாரத்தை கையாளும் அமைச்சர் ராஜபக்சவின் தம்பி. இது தவறான நடவடிக்கை என்றார் ஷிராணி. அடுத்த நாளே அவரை நீக்க ஆளும் கூட்டணியின் 120 எம்.பி.க்கள் தீர்மானம் கொண்டுவந்தனர். வேடிக்கை என்னவென்றால், ஷிராணி மீதான புகார்கள் என்ன என்பது அப்போது யாருக்கும் தெரியாது. நீக்குவது என முடிவு எடுத்துவிட்டு புகார்களை தேடுவதாக எதிர்க்கட்சிகள் கூறின. சட்டம் படித்துவிட்டு கல்லூரியில் பேராசிரியராக இருந்த ஷிராணியை திடீரென உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதியாக , முதல் பெண் , நியமித்தவர் அப்போதைய அதிபர் சந்திரிகா. ஒருநாள்கூட வக்கீலாக நீதிமன்றத்தில் ஆஜராகாதவர் நீதிபதியாவதா என்று எதிர்ப்பு கிளம்பியது. அரசு கண்டுகொள்ளவில்லை. 14 ஆண்டுகளில் 11 முறை தற்காலிக தலைமை நீதிபதியாக பணியாற்றியுள்ளார். நிரந்தர நீதிபதியாக அவருக்கு பிரமாணம் செய்வித்தவர் அதிபர் ராஜபக்ச. இன்று நாடாளுமன்ற தெரிவுக்குழு மூலம் அப்புறப்படுத்த முனைவதும் அவரே. நீக்கத்துக்கு எதிராக தொடரப்பட்டுள்ள வழக்குகள் விசாரிக்கப்படும் வரையில் நாடாளுமன்றம் இந்த நடவடிக்கையை நிறுத்திவைக்குமாறு உச்ச நீதிமன்றம் பிறப்பித்த உத்தரவை சம்பந்தப்பட்ட யாரும் பொருட்படுத்தவில்லை. முடிவு என்னாகும் என்பதை இதிலிருந்தே ஊகிக்க முடியும்.

நன்றி: Dinakaran 

மம்தா ஆளும் அரசியலுக்கு இன்னும் பக்குவப்படவில்லை

நாடாளுமன்றத்தில் நம்பிக்கை இல்லா தீர்மானம் கொண்டு வந்து மன்மோகன் சிங் அரசை கவிழ்க்கப்போவதாக அறிவித்த மேற்கு வங்க முதல்வர் மம்தா பானர்ஜியின் எச்சரிக்கை வெத்து வேட்டாக முடிந்திருக்கிறது. அவருடைய திருணாமுல் காங்கிரஸ் கட்சியின் 18 உறுப்பினர்களும் மற்றொரு கட்சியின் 3 உறுப்பினர்களும் மட்டுமே நம்பிக்கை இல்லா தீர்மானத்தை முன்மொழிவதற்கான விண்ணப்பத்தில் கையெழுத்திட்டுள்ளனர். மக்களவையில் குறைந்த பட்சம் 50 உறுப்பினர்களாவது கையெழுத்திட்டு சபாநாயகரிடம் கொடுத்தால் மட்டுமே நம்பிக்கை இல்லா தீர்மானம் கொண்டுவர முடியும். சில்லரை வர்த்தகத்தில் அன்னிய முதலீட்டை அனுமதிக்க மத்திய அரசு எடுத்துள்ள முடிவை எதிர்த்து இந்த தீர்மானம் கொண்டுவர மம்தா திட்டமிட்டு இருந்தார். பிரதான எதிர்க்கட்சியான பாரதிய ஜனதா அன்னிய முதலீட்டை எதிர்க்கிறது. இடதுசாரி கட்சிகளும் எதிர்க்கின்றன. ஐக்கிய முற்போக்கு கூட்டணியில் அங்கம் வகிக்கும் திமுக போன்ற கட்சிகளும் எதிர்ப்பை பதிவு செய்துள்ளன. இந்த சூழ்நிலையில் மன்மோகன் அரசை வீழ்த்த தனக்கு எல்லோருடைய ஆதரவும் கிடைக்கும் என மம்தா தப்புக் கணக்கு போட்டார். இதற்காக மேற்கு வங்கத்தில் இன்னமும் செல்வாக்குடன் இருக்கும் தனது பரம விரோதியான மார்க்சிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் ஆதரவையும் ஏற்க அவர் தயாராக இருந்தார். வேண்டுகோள் விடுத்தார். அதற்கும் மேலே ஒரு படி சென்று, நம்பிக்கை இல்லா தீர்மானத்தை மார்க்சிஸ்ட் கட்சி கொண்டு வந்தால் அதை ஆதரிக்க தனது கட்சி தயார் என்றும் அறிவித்தார். சில மாதங்களுக்கு முன்பு வரையில் மத்திய அமைச்சரவையில் பங்கேற்று இருந்த திருணாமுல் காங்கிரஸ் கட்சியின் இந்த சந்தர்ப்பவாத அரசியலை நாடு வேடிக்கை பார்த்தது. 

ஆனால் மம்தாவின் தந்திர வலையில் பாரதிய ஜனதாவும் மார்க்சிஸ்ட் கம்யூனிஸ்டும் விழவில்லை. மம்தாவுடன் நட்புறவு கொண்டுள்ள அதிமுகவின் பொதுச் செயலாளர் ஜெயலலிதாகூட, நம்பிக்கை இல்லா தீர்மானம் வெற்றி பெற வாய்ப்பு இருக்கிறதா என்பதை தெரிந்துகொண்டுதான் ஆதரிப்பது பற்றி முடிவு செய்வோம் என எச்சரிக்கையுடன் கூறியிருந்தார். மம்தாவின் முயற்சி தோல்வியில் முடிந்திருப்பது, எதிர்க்கட்சி அரசியலுக்கு பழகிப்போன அவர் ஆளும் அரசியலுக்கு இன்னும் பக்குவப்படவில்லை என்பதையே காட்டுகிறது. 

நன்றி: Dinakaran 

கசாபை தூக்கிலிட்டதில் அரசியல் லாப நஷ்டம்

குற்றவாளிக்கு நீதிமன்றம் வழங்கும் தண்டனை அவ்வளவு சீக்கிரத்தில் நமது அரசுகளால் நிறைவேற்றப்படுவது இல்லை. அஜ்மல் கசாப் வழக்கு ஒரு விதிவிலக்கு. குற்றம் நடந்த நான்கு ஆண்டுகளில் தண்டனை அனுபவித்து விட்டான். 2008 நவம்பர் 26ல் மும்பை தாக்கப்பட்டது. செப்டம்பர் 11ல் அமெரிக்கா தாக்கப்பட்டதை 9/11 என்று சுருக்கமாக குறிப்பிட்டதை பின்பற்றி மும்பை அட்டாக் நமது ஊடகங்களால் 26/11 என்று பெயர் பெற்றது. இன்னும் 5 நாள் காத்திருந்தால் நினைவுநாள் வந்திருக்கும். அதற்கு முன்னால் 2001ம் ஆண்டு நாடாளுமன்றத்தை பாகிஸ்தான் தீவிரவாதிகள் தாக்கிய சம்பவத்தில் கைதான காஷ்மீர் ஆசாமி அப்சல் குருவுக்கு விதிக்கப்பட்ட தூக்கு தண்டனை இன்னும் நிறைவேற்றப்படவில்லை. அதற்கும் முன்னால் ராஜிவ் காந்தி கொலைவழக்கில் மரண தண்டனை விதிக்கப்பட்ட மூன்று பேர் 21 ஆண்டுகளாக காவலில் இருக்கிறார்கள். பஞ்சாப் முன்னாள் முதல்வர் பியாந்த் சிங்கை கொன்ற பல்வந்த் சிங்குக்கு விதிக்கப்பட்ட தூக்கு தண்டனை இன்னும் நிறைவேற்றப்படவில்லை. மூன்று வழக்குகளிலும் முறையே காஷ்மீர், தமிழக, பஞ்சாப் அரசுகள் கொலையாளிகளுக்கு கருணை காட்டுமாறு குரல் கொடுத்துள்ளன. கசாபுக்கு அவ்வாறு எந்த திசையிலிருந்தும் ஆதரவு குரல் வரவில்லை. அவன் மரணம் இந்த வழக்கின் விசாரணையை முடக்க உதவலாம் என்பதால் பாகிஸ்தான்கூட குரல் எழுப்பவில்லை. மும்பை தாக்குதலில் பலியானவர்கள் 166 பேர். காயம் அடைந்தவர்கள் 300 பேருக்கு மேல். அவர்களின் குடும்பத்தினர் கசாப் தூக்கில் போடப்பட்டதை வரவேற்றுள்ளனர். தாமதமானாலும் நீதி கிடைத்ததே என்று அவர்களில் பலர் திருப்தி தெரிவித்துள்ளனர். மகாராஷ்டிராவில் பல இடங்களிலும் நாட்டின் வேறு சில பகுதிகளிலும் மக்கள் லட்டு பரிமாறி இந்த மரணத்தை கொண்டாடியிருக்கிறார்கள். எந்த மனிதனின் மரணமும் கொண்டாட்டத்துக்கு உரியது அல்ல என்று நீதி நூல்கள் போதிக்கலாம். பழிக்குப் பழியா என்று பெரிய மனிதர்கள் முகம் சுளிக்கலாம். ஆனால் குற்றம் செய்தவன் தண்டனை பெறுவது என்பது எந்த வகையிலும் பழி வாங்கும் செயலாகாது. அதுதான் உண்மையான தர்மம். சட்டப்படியும் நியாயப்படியும் சரியான செயல். கொஞ்சமும் மனிதாபிமானம் இல்லாமல் குழந்தைகளையும் பெண்களையும் எந்த தவறும் செய்யாத அப்பாவிகளையும் கொடூரமாக துப்பாக்கிக் குண்டுகளால் துளைத்து ரத்த வெள்ளத்தில் துடிதுடிக்க கொன்று குவித்த பாதகர்களுக்கு இதைவிட கடுமையான தண்டனை கொடுக்க முடியாமல் போனதே என்ற ஏக்கம்தான் 60 மணி நேரத்துக்கு மேலாக உலகம் முழுவதும் நேரடி ஒளிபரப்பான அந்த தாக்குதலை பார்த்தவர்கள் மனதை நிறைத்திருக்கும். நாடாளுமன்றத்தை தாக்கும் முயற்சியை நமது ராணுவ வீரர்களும் போலீஸ்காரர்களும் உயிரைக் கொடுத்து தடுத்தார்கள். இல்லையேல் அன்று இந்தியாவின் தேசிய அரசியல் தலைவர்கள் மக்கள் பிரதிநிதிகள் எல்லோரும் ஒட்டுமொத்தமாக பலியாகி உலக சரித்திரத்தில் எந்த நாடும் சந்தித்திராத மிகப்பெரிய சோகத்தையும் சோதனையையும் இந்தியா எதிர்கொள்ள நேர்ந்திருக்கும். வீரர்களின் தியாகத்தால் அந்த சதி முறியடிக்கப்பட்டது. அந்த தோல்வியை தாங்க முடியாமல் இந்திய குடிமக்களை பழிவாங்குவதற்கு மும்பைக்கு கூலிப்படையை அனுப்பியது பாகிஸ்தான் ராணுவத்தின் உளவுத்துறை. டெலிவிஷன் சேனல்கள் விவரம் தெரியாமல் நடத்திய இடைவிடாத ஒளிபரப்பை பார்த்துக் கொண்டே செல்போன் மூலம் கசாபுக்கும் அவனுடன் வந்த 9 பேருக்கும் உத்தரவுகளை பிறப்பித்த அதிகாரிகள் இன்னும் பாகிஸ்தானில் பத்திரமாக இருக்கிறார்கள். எல்லைதாண்டி சென்று அவர்களை வேட்டையாட அமெரிக்காவை போல நாம் வல்லரசு அல்ல. அதனால்தான் தாக்கியவர்களில் செத்தவர்கள் தவிர மிஞ்சிய ஒரே ஆளான கசாபை தூக்கில் போட்டிருக்கிறோம். அதுவும் 53 கோடி செலவு, நான்காண்டு நீதிமன்ற நடவடிக்கைக்கு பிறகு. கசாபை தூக்கிலிட்டதில் தவறில்லை. அதை நிறைவேற்ற தேர்ந்தெடுத்த நேரம் பல கேள்விகளுக்கு இடமளிக்கிறது. நாடாளுமன்றம் இன்று கூடுகிறது. பல பிரச்னைகளை அரசு சந்திக்க வேண்டும். குஜராத்தில் தேர்தல் வருகிறது. பலவீனமான அரசு, பலவீனமான பிரதமர் என்ற நரேந்திர மோடியின் பிரசாரத்துக்கு காங்கிரஸ் பதில் சொல்ல வேண்டியிருக்கிறது. அனைத்தையும் திசை திருப்ப கசாப் பயன்பட்டிருக்கிறான்.   இதை விமர்சனம் செய்வோர் இருக்கிறார்கள். மரண தண்டனையை ஒழிக்க வேண்டும் என குரல் கொடுப்பவர்கள் சுறுசுறுப்பாவார்கள். அரபு நாடுகள், சீனா, அமெரிக்கா போன்று உடனே விசாரித்து உடனே மரண தண்டனையை நிறைவேற்றும் வழக்கம் இங்கு இல்லை. கடந்த 15 ஆண்டுகளில் ஒரு ஆசாமிதான் தண்டிக்கப்பட்டுள்ளான். 14 வயது சிறுமியை பலாத்காரம் செய்து கொன்ற தனஞ்சய் என்பவன் 2004ல் தூக்கிலிடப்பட்டான். 

'கசாபைக்கூட தூக்கிலிடும் தைரியம் இந்த அரசுக்கு கிடையாது. டெங்கு காய்ச்சலால் இறந்தவனை கயிற்றில் தொங்கவிட்டுள்ளனர்' என்று சிலர் பிரசாரம் செய்கின்றனர். அதை பொருட்படுத்த தேவையில்லை. அதே சமயம், மனித வாழ்க்கைக்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்கும் அதிமுக்கியமான முடிவைக்கூட அரசியல் லாப நஷ்டம் பார்த்துதான் எடுக்கிறது என்ற குற்றச்சாட்டுக்கு பதில் சொல்ல வேண்டிய கடமை அரசுக்கு இருக்கிறது.

நன்றி: Dinakaran